Βογατσικό 1954...

    

Ναι! Είναι ο κεντρικός δρόμος (ου τζιαντές) στο Βογατσικό που κατηφορίζει από το Παζάρι κατά τα πηγάδια  "στο Σκλίκα". Χειμώνας σε εποχές που ο καιρός χιόνιζε με την ψυχή του. Κάποτε είχα ευτυχοδυστυχήσει -στην δεκαετία του '70 ήταν- να δω και 'γω να υψώνεται το χιόνι πάνω απο ένα μέτρο. Όταν έπιανε ανεμοσούρι, μεριές -μεριές αυτό έφτανε "ένα μπόϊ". Κάποτε "το κάρφωνε" κάτω μέχρι το Μάρτη περίμενοντας να πέσει κι άλλο...

       Η φωτογραφία μου θυμίζει τους πίνακες των Μπρέγκελ όταν ζωγραφίζουν χειμωνιάτικες σκηνές στην επαρχία του 16ου αιώνα. 

      Το πλέον γουστόζικο στοιχείο αυτής της φωτογραφίας δεν είναι τόσο οι γυναίκες που παίζουν με τα χιόνια (δυο μάλιστα μαυροφορούσες από πρόσφατα πένθη-η μια είναι η γιαγιά μου κι η άλλη η συνυφάδα της "Βάτσιω") και τρεις νεαρότερες [αναγνωρίζονται εύκολα η μάνα μου Ελένη και η  μακαρίτισσα  πια θειά μου Αλεξάνδρα] όσο ο μικρός που παρακολουθεί τη σκηνή περπατώντας χωρίς να σταματήσει την πορεία του. Μια αλήτικη σχεδόν παρουσία, τραγιάσκα, παντελόνια χωμένα στις μπότες και ..."τζιουμπανίκα" παραμάσχαλα! [μάλλον Παραμονή Χριστουγέννων η λήψη].
   
      Φωτογραφία από μια εποχή σκληρή, φτώχειας και σπαραγμών. Αλλά που έδινε απλόχερα το μικρό μερίδιο της χαράς που αναλογεί σε όλους τους ανθρώπους. Που ποτέ δεν τους ξεχώρισα από τα ορφανά πέτεινά τ' ουρανού. Τα πεινασμένα, διψασμένα και άπορα: Για ένα απάνεμο κλαρί, ένα σπυρί σταριού, ένα γλυκό λάλημα να συντροφεύει το χειμώνα τους...

Καλές Γιορτές!