Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Λυπητερά "από την Αμέρικα"...






Τα ξαδέλφια μου έλαβαν σήμερα μια στενάχωρη απάντηση στη ... Χριστουγεννιάτική τους κάρτα που είχαν στείλει στον Αντώνη Ζαχαρία στην Καλιφόρνια των ΗΠA...




Αγαπητοί Τασούλα & Γρηγόρη,



Θα ήθελα να με συγχωρέσετε που έκανα τόσο καιρό να σας γραψω… Με πολύ βαθειά θλίψη σας γράφω να σας πω πώς ο πολυαγαπημένος μας πατέρας, Τόνη, πέθανε στις αρχες του 2013. Σας ευχαριστώ για τη Χριστουγεννιάτικη κάρτα που του στείλατε. Οι φίλοι και συγγενείς του σήμαιναν τόσα πολλά γι’ αυτόν και παρ’ όλο το ότι εζησε στην Καλιφόρνια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, η Ελλάδα ήταν πάντα στις σκέψεις του και κρατούσε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του.


Αν ποτε έρθετε στην Καλιφόρνια για διακοπές να ξέρετε ότι το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό για σας. 

Φιλικά, Ανν Ζαχαρίας.


Δεν θέλω θα σταθώ  σ' ένα είδος "νεκρολογίας" αυτού του ωραίου ανθρώπου για την πορεία του στη ζωή την πανάξια προκοπή του στα ξένα. Ξεκίνησε από το Βογατσικό, σπούδασε και εργάστηκε στην Αμερικανική Γεωργική Σχολη Θεσσαλονίκης και στη δεκαετία του '70 έφυγε από την Ελλάδα για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια όπου εργάσθηκε σαν καθηγητής Μαθηματικών σε Πανεπιστήμιο. 
Ευφυής, προσηνής, φιλικός , άνθρωπος με φλόγα και έμπνευση. Δεν ξέχασε ποτέ το χωριό του, δεν άφησε ακαλλιέργητη την αγάπη του για την πατρίδα. Αγάπη που φαίνεται πέρασε και στα παιδιά του...

Θυμάμαι το καλοκαίρι του '95 που επισκέφθηκε το Βογατσικό  έστειλε απο την Αμερική φωτογραφικά στιγμιότυπα των συναντήσεών του  με φίλους αγαπημένους. Σκαρφάλωσε μαζί τους στα γύρω βουνά, κατέβηκε στον Αλιάκμονα, μπήκε σε κήπους σπιτιών ευώδεις, προσκύνησε μνήματα φίλων που είχαν φύγει...
Είχε στείλει τότε μια εκτενή επιστολή της οποίας είχα την τιμή και τη χαρά να γίνω αποδέκτης σαν μέλος της σύνταξης της εφημερίδας "Το Βογατσικό" [όσοι κρατούν αρχείο της εφημερίδας μπορούν να ανατρέξουν στο φύλλο αριθ. 96 και στις σελ.8-10,δημοσίευση με τίτλο "Αφιχθείς εξ Αμερικής και επιστρέψας" ]. Η επιστολή έκλεινε με το εξής:

(...) Έτσι λοιπόν μιαν επίσκεψη στο χωριό τη συνιστώ σε όλους τους ξενιτεμένους, παίρνοντας υπόψη ότι ο χωριό που οι σκέψεις μας κρύβουν, το χωριό που αφήσαμε πίσω από τόσα χρόνια ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Οι άνθρωποι που κρατουμε στη μνήμη μας λείπουν και δυστυχώς είναι αυτοί που κρατούμε μέσα μας όταν γυρίζουμε πίσω. Αισθανόμεθα μεγάλη απογοήτευσιν όταν βρεθούμε πίσω, διότι ο σημερινός κόσμος έχει αλλάξει παρα πολύ. Αλλά κι εμείς δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, τα χρόνια που λείπουμε μας έχουν αλλάξει (...)
 

Σε όλες τις φωτογραφίες είχε βάλει τις δικές του λεζάντες. Αναδημοσιεύω σήμερα μερικές από αυτές.

Ποιός λέει ότι δεν έχει λεβεντιά το χωριό μας; Κι τι λεβεντιά:όλο χαμόγελο!



Το "πηγάδι" Τζίσκος ζει και βασιλεύει! Το νερό τρέχει μέρα και νύχτα.

Το αρχοντικό του Πανταζίδη. Οι ομορφιές των λουλουδιών σε όλα τα σπίτια ήταν θαυμάσιες το καλοκαίρι.

Το ποτάμι του χωριού μας. Όλοι έχουμε πολλές αναμνήσεις.


Θανάσης Πανταζίδης. Ένας εξαιρετικός χωριανός και θαυμάσιος άνθρωπος.


Στην κορυφή του βουνού. Μάζεψα τσάϊ και "μυτιρίνα" και τα ευχαριστιέμαι εδώ στην Καλιφόρνια.

Πάντα σε μια τέτοια  κορυφή  θα σε θυμόμαστε Αντώνη!



 




Τρίτη 21 Ιανουαρίου 2014

Χιόνι (2)...

 

 Και προτού τελειώσουμε τη λιτανεία...

χιόνισε (όπως ...ήταν φυσικό κι επόμενο!)  στη Μινεσότα των ΗΠΑ.
Από τη Μινεάπολη λοιπόν  οι δυό γυιοί του ξαδέρφου Γιάννη Πανταζίδη με snowboard και τα ρέστα.
Θανάσης και  Νίκος από τα χιόνια της Αμέρικα για το envogatsiko!!!


              Nikolas


                   Thanassis
                                                                            
Kι εδώ ταμάμ ταιριάζει το ωραίο ποίημα Stopping in the Woods on a Snowy Evening του Ρόμπερτ Φροστ που μετάφρασε η Τασούλα Πανταζίδου:

Σταματώντας στο δάσος ένα χιονισμένο απόγευμα

"Ποιανού το δάσος είναι αυτό, νομίζω ξέρω.
Αν και το σπίτι του μακριά είν’ στο χωριό,
δεν θα με δει που σταματάω εδώ
να δω τα δέντρα του γεμάτα χιόνι σκοτεινό.

Το άλογο θα σκέφτεται περίεργο
να σταματάει εδώ, χωρίς ένα σπιτάκι αγροτικό
να υπάρχει ανάμεσα στα δέντρα και την παγωμένη λίμνη
το βράδυ του χρόνου, το πιο σκοτεινό.

Τα χαλινάρια του τινάζει με τις καμπανούλες
για να ρωτήσει ποιο το λάθος λες.
Το μόνο που ακούγεται τριγύρω να σαρώνει
είν’ ο αέρας και οι νιφάδες παχουλές.

Τα δέντρα είναι όμορφα, βαθειά και σκοτεινά
μα οι υποσχέσεις μου δεν με κρατάν κοντά
κι έχω μίλια να διαβώ πριν κοιμηθώ ξανά
κι έχω μίλια να διαβώ πριν κοιμηθώ ξανά."



Κυριακή 19 Ιανουαρίου 2014

χιόνι...




Με ρωτούσε χτες βράδυ ένας καλός φίλος: "Δεν πέφτει πια χιόνι όπως παλιά στο Βογατσικό;"

 Και τι να του πω τώρα εγώ; Σάμπως έχω καταφέρει να πάω εκεί τα τελευταία δέκα χρόνια; Απ' όσα  μου λένε όμως εικάζω πως όχι... Άλλωστε το χιόνι του ο  Θεός το λιγόστεψε παντού στον κόσμο ακόμα κι εκεί που κάποτε συνήθιζε να "το ρίχνει με την ψυχή του". Εξαιρούνται η μητέρα των θεομηνιών ΗΠΑ και ο Καναδάς (ίσως επειδή εκεί ζουν πολλοί ομογενείς βογατσιώτες...Τρίτη και τέταρτη τώρα γενιά...). 
Χιονοδρομικά κέντρα στην κεντρική Ευρωπη σχεδόν έχουν ερημοποιηθεί ενώ στον πλανήτη μπορει να δεις να χιονίζει σε απίθανα μέρη ακόμα και στην έρημο...

Μιας και δεν χιόνισε φέτος στο χωριό κάνω κι εγώ λιτανεία με χιονισμένες φωτογραφίες του αρχείου μου και άλλες που βρήκα στο διαδίκτυο...

Και ...ιδού: χιονίζει!!!


























Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2014

Ο καλλίφωνος τυμπανιστής






                                                      ξόδι Κώστα Στεργ. Σκανδάλη


Ο Ντίνος έμενε στη Ράχη. Μεγάλωσε ακούγοντας πουλιά να κελαηδούν στο "Λάκκο", κοιτάζοντας την ανοιχτωσιά στο ποτάμι και πέρα στην Πίνδο. Από μικρός τραγουδούσε... Σόι πάει στο βασίλειο. Όλοι οι Σκανταλαίοι ("Τζιουφάδες") τραγουδούσαν θαυμάσια.

Είχε σπουδαία φωνή ο Ντίνος. (Ποιοί το θυμούνται;)  Κι έπαιζε επίσης  καταπληκτικό τύμπανο. Εξ ού και υπήρξε ένας από τους τυμπανιστές του σχολείου. Όσο για το τραγούδι, ό αυστηρός στα ωδικά δάσκαλος, συχνά τον έβγαζε μπροστά αυτόν να σολάρει και ν' ακολουθούμε ο χορός των φάλτσων...

Θυμάμαι, βράδυ γυρίζοντας από σχολική εκδρομή στον Άγιο Κωσταντίνο, μετρούμε συνοικίες με άστρα στον ουρανό. Ο κύριος Καλλίμαχος μας δείχνει τον αστερισμό του Ζυγού,  της Μεγάλης Άρκτου, την Πούλια, τον περίλαμπρο σταυρό της Αφροδίτης. Κι ο Ντίνος να τραγουδά το "Ζήδρο μου καπετάνιε μου τ' Ολύμπου το ξεφτέρι"... Τα γράμματα αυτός "δεν τα 'παιρνε"!

 Ήταν επίσης  πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Ίσως ο πιο εμπνευσμένος -και με απόλυτα επαγγελματικό στυλ- επιθετικός της Ομόνοιας. Με σπουδαίο σπριντ.΄Αλογο.
 
 Ο "Νοτιάς" (το άλλο του όνομα -το "επίσημο" για τα δεδομένα του χωριού) άνοιξε νωρίς πανιά κι έστησε φεύγοντας μια δουλειά στα ελληνικά νησιά με  γουναρικά. Δεν τα πήγε καλά. Γύρισε τσακισμένος πίσω στο χωριό και με μιά ζόρικη αρρώστεια απο κοντά. 
Της ψυχής... Πάλεψε μαζί κι η οικογένεια δίπλα του. 

Τα χρόνια κύλησαν γοργά...

Σαράντα μέρες μου είπαν  άντεξε χωρίς τη φτερούγα της μάνας που έφυγε νωρίτερα.

Τον ακούω...  
Παίζει το τύμπανο, ντριπλάρει και τραγουδά! 
Εκεί πάνω...




Το παιδί με το ταμπούρλο

                           Στίχοι : Νίκος Γκάτσος

Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
η γειτονιά του δεν το κράταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τους δρόμους πήρε και περπάταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και κλάματα


Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στις ερημιές μακριά προχώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε
το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τ' αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα γύρω πόλεμος γινότανε

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του


Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στον ουρανό βαθιά προχώρησε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε


Δευτέρα 6 Ιανουαρίου 2014

A.Σ.Β.Ο.

Αθλητικός Σύλλογος Βογατσικού "Ομόνοια"

 

 

Η ποδοσφαιρικη ομάδα της δεκαετίας του ΄90

 

Όρθιοι από αριστερά: Σλημιστινός Νίκος, + Μήκας  Κώστας (" Κρόϊφ"), Μπάγγος Νικόλαος ("Γκόμπας"), Παπαμιχαήλ Μ. Δημήτριος, Μπάγγος Παντελής ("Σιαβάλλας"), Πορτοτάσης Χρήστος, Κανδύλης Θ. Κώστας ("Μούλης"), + Δαρλαγιάννης Γιώργος, Παπαμιχαήλ Γεώργιος ("Σαλές"). 

Καθιστοί από αριστερά: Σκανδάλης Αριστείδης ("Σούρπης"), Δήμτσιος Γεώργιος ("Μπακαγιάν'ς"), Βαϊνάς Χρήστος ("Ρίντζος"), Γκασιώνης Στέργιος, Καπαχτσής Δ. Ιωάννης ("Σφάτους"), Σλημιστινός Σ. Γεώργιος ("Γούνης").

 

 


...και στο βάθος,πάνω σε κατσάβραχα που παριστάνουν την κερκίδα, οι βογατσιώτες φίλαθλοι σαν τα κατσίκια καθισμένοι στην πλαγιά!