Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2022

Φωτογραφία με άνθη

 

 


          «Νά εἶσαι ὁ τόπος σου χωρίς νά βρίσκεσαι στόν τόπο σου»

                                                                                                                 Ανρί Κορμπέν

 

 Φωτογ.: Λούδα Ιωαν. Πανταζίδου,Στο Βογατσικό, Δεκαετία του ΄50 

[Αρχείο Ν. Τσίγκα]

 

 

 

 

 

 

 

 

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2022

Το ημερολόγιο 2023

 

 


[ TO ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ]

 

Δικέφαλοι αετοί στις πόλκες ως λύπη που φοριέται…

 

 


Εἶμαι βελόνα εἶμαι βελόνα εἶμαι βελόνα 

ἔξυπνο ἀτσάλι ἔξυπνο ἀτσάλι

μόνο ἕνα δὲ νογάω: μ’ ἀγαπᾶ ἡ κλωστή;

Τὴν κλωστή ποὺ δέθηκε πάνω μου

τήν περνῶ ἀπ’ τὶς χῶρες τῆς τέχνης

καθὼς τραβῶ γιὰ τῆς οὐσίας τόν τόπο.

 

Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος

Σύσσημον ἤ τά Κεφάλαια -Βιβλίο Πρῶτο, ΚΖ΄

 

Πόρπες μαλαμοκαπνισμένες, χαϊμαλιά και χτένια από μιάν άλλη εποχή, σαν ταφικά ευρήματα θαυμαστά από τις ανασκαφές στην Πέλλα ή τις Μυκήνες, που μόνο θάνατο δεν θυμίζουν, αλλά ξαναζωντανεύουν κόσμους. Χαϊμαλιά με αγίους πρωτοχριστιανούς, αποτροπαϊκά σύμβολα που προστατεύουν από την κακοτυχία στη ζωή, μια απλότητα αλλιώτικη και τέχνη γνήσια λαϊκή με πρόδηλη την έμφυτη καλαισθησία του τεχνίτη αλλά κι εκείνου που τα φορεί. Διάφανες πέτρες με ζωηρά χρώματα: πράσινα, κόκκινα, μπλε. Δικέφαλοι αετοί στις πόλκες ως λύπη που φοριέται μετά την Άλωση. Το τουρκοκρατούμενο Βογατσικό μιλά με φωνή ελληνικότατη που ξαφνιάζει.

        Όλα τούτα τα θυμητάρια μιας άλλης περασμένης οριστικά εποχής, που τερματίζεται με τη μεγάλη πυρκαγιά του ’12, μας προσφέρονται εδώ. «Προκάλεσα» την έκδοση αυτή και προσκάλεσα την Αγνή Σταυρίδου, δεινή στα νιάτα της εργάτρια και σκαπανέα της λαογραφίας του τόπου μας, συμπατριώτισσα που δεν μεγάλωσε στο Βογατσικό όμως τρέφει αστόμωτη αγάπη γι’ αυτό.

        Το 2023 θα έχουν κλείσει 111 χρόνια από την απελευθέρωση του Βογατσικού και την τραγική παραδοξότητα που την σημάδεψε καθώς η απελευθέρωση συνέπεσε με την καταστροφή της ιστορικής κωμόπολης. Το υλικό της Αγνής Σταυρίδου μάς βοηθά να ακουμπήσουμε την τέχνη, την αρχοντιά, τον πλούτο, την αισθητική καλλιέπεια που περισώθηκαν από τη φωτιά και τον αφανισμό των χρόνων και εξακολουθούν να υφίστανται χάρη σε εκείνους που δεν αδιαφορούν για όσα υπήρξαν πριν από αυτούς. Αποτελεί ένα είδος προσευχής αυτή η στάση αλλά και συνεπέστατη αποπληρωμή χρέους, γιατί, όπως επιμένει ο Νοβάλις:

 

Μόνο το βλέμμα που κοιτά προς τα πίσω

μπορεί να μας πάει μπροστά

γιατί το βλέμμα που κοιτάει μπροστά

μας πηγαίνει προς τα πίσω.

 

 

ΝΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ