«ὁ χιονισμένος κάμπος, ὥς πέρα ὁ χιονισμένος κάμπος»...*

  

 

                                                        Φωτογραφία: Όλγα Ντέλλα

 

Ξύπνησα νομίζοντας πως έβλεπα μια φωτογραφία του χωριού από εκείνες που μου έρχονται μέσα στα όνειρα κι έχουν τη δύναμη να ξυπνούν κάθε αίσθηση, κάθε μνήμη (όχι χωρίς άλγος ψυχής, όχι χωρίς κόστος εσωτερικό). Σχεδόν κοιτάζοντάς τες μπορώ να πιω χειροποίητα ηδύποτα, μπρούσκα κρασιά, δροσερά νερά. Να καθίσω δίπλα στη φωτιά, να κάνω παρέα στις εμφιλοχωρούσες γάτες των κήπων, να μυρίσω τα λουλούδια τους, να ακούσω όλους τους ήχους ακόμη κι όσους έχω ξεχάσει πως υπάρχουν. 

Πρωί λέει ήταν με το πρώτο του χρόνου χιόνι.  Οι κολώνες της ΔΕΗ υψώνονταν παραταγμένες και έριχναν μια χοάνη φως πάνω στο δημόσιο δρόμο. Από μακριά τραβηγμένη η φωτογραφία   —που νόμιζα πως είχα δει— άφηνε να φανεί ένα χρυσό φρύδι πάνω στο χιόνι. (Από κει, είπα, θα άνοιξε σήμερα το βλέφαρο του χωριού και θα αντίκρισε τη μέρα που ξημέρωσε). Ψιθύρισα: «Φρύδι μου γαϊτανόφρυδο και κοντυλογραμμένο», χρυσό… 

Ξάφνου, ήρθαν στο νου μου οι στίχοι της φίλης ποιήτριας Καλλιόπης Εξάρχου από τη σπαρακτική της ποιητική συλλογή/προσκύνημα «Προς πατρίδα»-Ποιητική Μυθιστορία:

 Χρειαζόμουν φανοστάτες

 Φυλαχτάρια μελλούμενα

Όταν θ' άχνιζε το κρύο

     Στο κατώφλι της πατρίδας.

Απ' όσα μου έγραψε αργότερα η ίδια αντιλήφθηκα πως κι εκείνη είχε δει το ίδιο όνειρο. Έβλεπε το παγωμένο φως, τους φανοστάτες το ξύπνημα του νόστου.

Η φίλη μου, ποιήτρια επίσης και όχι μόνον, Όλγα Ντέλλα είχε δει στον ξύπνιο της, έναν χιονισμένο κάμπο στα μέρη της Πτολεμαΐδας. Και έσπευσε να μου στείλει το τεκμήριο για να συμπληρώσω τα κενά που άφησε η μεταξύ ύπνου και ξύπνου κατάστασή μου... Λείπει βέβαια από τη φωτογραφία αυτήν και το χωριό και οι φανοστάτες και το χρυσό ίχνος στο χιόνι. 

Ή μήπως  όμως απλώς έτσι νομίζουμε; Γιατί, πριν λίγες ώρες, άλλος ένας, ο σεβαστός φίλος, συγγραφέας-ποιητής, Ομοτιμ. καθηγητής  του Παιδαγωγικού της Κρήτης Νίκος Παπαδογιαννάκης, μου έστειλε ένα ποίημα συν-κινημένος από τη φωτογραφία αυτήν και όχι μόνο). Απόδειξη πως η φωτογραφία υπήρξε στ' αλήθεια. Αλλά αυτό θα αποτελέσει την επόμενη ανάρτηση.

 

*Γ. Σεφέρης, Επιφάνια 1937

 

 

                                             [Σχεδόν απειλή "ανωνύμου"]