Ακρωτηριασμός

«Αχ που 'σαι τώρα καημένο μου φωτόδεντρο
που 'σαι φωτόδεντρο» παραμιλούσα κι
έτρεχα,
«τώρα σε θέλω τώρα
που έχασα ως και τ' όνομά μου»

Οδυσσέας Ελύτης
(«Το Φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά»

 

Την εβδομάδα που πέρασε, συνεργείο της ΔΕΗ Καστοριάς μετέβη στο Βογατσικό του Δήμου Ορεστίδος και ακρωτηρίασε το ...μοναδικό έλατο του χωριού το οποίο βρίσκονταν στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού χωρίς να έχω ειδοποιηθεί προηγουμένως. Έγινε καταπάτηση της περιουσίας μου και του ιδιωτικού μου χώρου και επίσης αγνοώ αν το δασαρχείο Καστοριάς είχε ενημερωθεί για την αποστολή του κλιμακίου των αγρίων.

Οι άνθρωποι της ΔΕΗ φυσικά δεν δίνουν εξηγήσεις. Τις αφήνουν ίσως να εννοηθούν... Εμφανίστηκαν από το πουθενά και κουτσούρεψαν το δέντρο. Υποθέτω τα πλησίον διερχόμενα καλώδια και το απειλούμενο βραχυκύκλωμα λόγω της εγγύτητας είναι μια καθωσπρέπει εξήγηση.

Τα καλώδια αυτά βρέθηκαν στη θέση αυτή -αλλάζοντας διάταξη από κάθετη σε οριζόντια- πριν από 20 χρόνια περίπου. Το δέντρο όμως βρισκόταν ήδη είκοσι χρόνια εκεί ενώ το σπίτι μας σχεδόν 100.

Θέλοντας να λάβω τα μέτρα μου απέναντι στην, γνωστή από άλλες περιπτώσεις βαρβαρότητα και ασυδοσία της κρατικής ΔΕΗ, ζήτησα -προφορικά- πριν από δυο χρόνια να τα μετατρέψουν σε συστρεφόμενα -“πλεξούδα”- όπως κάνουν πάνω από τα δάση. Έδωσαν τότε μια λογικοφανή “περί φορτίου” του δικτύου εξήγηση και για το αδύνατον της συγκεκριμένης λύσης. Επίσης αρνήθηκαν να μετακινήσουν από την άλλη μεριά του δρόμου την κολώνα.

Το έλατο που ακρωτηριάστηκε ήταν νομίζω το  μ ο ν α δ ι κ ό έλατο του πετρώδους και άγονου Βογατσικού και το είχα φυτέψει ο ίδιος σε ηλικία δώδεκα ετών μαζί μ’ ένα άλλο που δεν ευδοκίμησε.

Θλίβομαι για τη συμπεριφορά και των, συνήθως ομιλητικών, ευαίσθητων και κοινωνικά δραστήριων συμπατριωτών μου, που δεν είχαν ούτε μια λέξη να αντιτείνουν στην αυθαιρεσία του συνεργείου -έστω περιφρουρώντας ένα στολίδι του χωριού τους- (Αφήνω πως μπορώ να υποθέσω ότι το ευχαριστήθηκαν κι όλας...).

Όμως “ένα δεντρο”, σύμφωνα με τον ποιητή Χαλιλ Γκιμπράν, “είναι ένα ποίημα που στέλνεται στον ουρανό”.  Στην εποχή αυτής της αμείλικτης στέγνιας και της σαρωτικής ένδειας τα ποιήματα μοιραία θυσιάζονται...

Μαζί κι οι μνήμες. Απομένουν θα μου πείτε οι ρίζες, μα κι οι πεθαμένοι ρίζες απλώνουν...

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς στις 12 Ιουλίου 2012, αρ. φύλλου 650.