"V o g a t s i k o s t o r i e s"
Είχα κι άλλοτε αναφερθεί στην φωτογραφική αθόρυβη συγκομιδή της Ελένης Μπλιάγκα από το blog.
Τούτη τη φορά συνάντησα φωτογραφίες της στο fb , σελίδα που με το όνομα Vogatsikostories διαχειρίζεται η ίδια (συχνά βλέπω πως και μερικοί άλλοι αναρτούν φωτογραφίες εκεί δικές τους και κυρίως παλαιές. Φαίνεται τέλος πάντων πως υπάρχει μια κινητικότητα οπωσδήποτε ελπιδοφόρα).
Τί να πω; Ότι «συγκινήθηκα»;
Φυσικά δεν αρκεί... Τα λόγια περισσεύουν αφού με τις εικόνες ξύπνησαν με μιας
αναμνήσεις πολύτιμες, κι ήρθαν μυρωδιές, ήρθαν γνώριμοι ήχοι, γήινα, χωμάτινα
πράγματα ζωντάνεψαν. Ένα φως μελαγχολικό αλλά και με θερμότητα, χρώματα του
Φθινοπώρου στο απόβροχο. Κι άλλοτε αυτά όργωναν το μέσα κι έκοβαν -λεπίδια. Κι άλλοτε μαλάκωναν. Βάλσαμο...
Κι ένιωσα πως ξαναπερπάτησα τις περιποιημένες και πολυκαιρισμένες αυλές (τα «νουβουρούδια») με τα χρυσάνθεμά τους, τα καλοσκουπισμένα (=φουκαλ’τζμένα) ώσπου να γδάρει ή πέτρα τους πλακόστρωτα, τα φιλοπερίεργα γατιά τους να κόβουν βόλτες
Κι αντίκρισα ξανά τα σπίτια με την ώχρα και το λουλάκι. Και τους νοτισμένους τοίχους τους χάιδευα.
Κι ένιωσα πως με φίλευαν γλυκό στο τάσι κύβους διάφανους κρύσταλλο κολοκύθι και κυδώνι στο ρεντέ, και φαΐ ζεστό και μπρούσκο κρασί της απαντοχής γυναίκες αεικίνητες. Εμένα τον ξένο πια και άπατρι δια βίου...
Έργο άγιο της Ελένης που, με τεντωμένη τη χορδή της ευαισθησίας και μιας αισθητικής κατακτημένης το βλέμμα, μας δείχνει ξανά το δρόμο όχι μονάχα της -απέλπιδος- νοσταλγίας για ότι πέρασε αλλά μας φανερώνει αυτό που αιωνίως ισχύει:
Πως «όσοι φυλάγουν Θερμοπύλες» (και μη φανταστείτε
τίποτα μεγαλόπνοα και πομπώδη ή ηρωικά πράγματα!) «είναι αλλού».
Μα σίγουρα δεν κατοικούν στην μεγάλη πόλη...
 |
Η κυρά Βασιλική. Μην πείτε πως δεν συναγωνίζεται έναν Βερμεέρ αυτή η φωτογραφία... | ||
| " |
Καιρός είναι πια, mein lieber Lehrer, για μια διαμονή διαρκείας, ψυχή τε και σώματι, στους "αγίους τόπους" της νοσταλγίας...
ΑπάντησηΔιαγραφή"Δόλιο τρυγόνι
Διαγραφήκλωνάρι να πλαγιάσω
δε βρίσκω μάνα".
λέει ο ο σπάνιος Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλος
στο εκτός εμπορίου "haiku -Για το θαλασσινό αηδόνι"
[τα λεει γα τον Παπαδιαμάντη βέβαια που ξεψύχησε στα "πάτρια"]
Ωραία και νοσταλγικά. Αρκεί να μην αλλάξαν πολλά και δεν θυμίζουν πια τα παλιά τα παιδικά χρόνια εκεί στο χωριό με την τρανή ιστορία. Αλλά ακόμη κι ο αέρας θα στα θυμίζουν, είμαι βέβαιος γιατί νοσείς ανίατα από τον έρωτα για το χωριό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μεγάλο μου πάθος ο Βερμέερ. Πήγα στο Ντελφτ για να δω τους ''εύσαρκους φλαμανδικούς σωρείτες'' και το θαμπό φως της Φλάνδρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Γαλατού θάλεγα εγώ, αν και μάλλον κάτι ζυμαροειδές διαχειρίζεται.
Νώντα εύγε.......