Κλεμμένα τριαντάφυλλα για τη Νίτσα Τσίτρα...

  

(...)  κι όταν χορεύαν στην πλατεία,
   μέσα στα σπίτια τρέμαν τα ταβάνια 

   και τσουγκρίζανε τα γυαλικά στα ράφια.

              Γιάννης Ρίτσος ,"Ρωμιοσύνη"

(…) Τελευταίο βράδυ γλεντιού απόψε στο Παζάρι. Μια βραδιά αφιερωμένη στην ξακουστή τραγουδίστρια του Δημοτικού Τραγουδιού, την Νίτσα Τσίτρα που έχει γεννηθεί το 1922. Έρχεται σ’ ένα ραντεβού με καθυστέρηση πολλών ετών. Δεν θα ξεχάσω πως τριάντα σχεδόν χρόνια πριν κάποιοι είχαν υποσχεθεί στους δικούς μου πως θα την ακούγαμε τάχα ολοζώντανα στη «Ταβέρνα του Τσιτσάνη» στην γειτονική Νεάπολη, αλλά… Θέλοντας λοιπόν και μη το πρόσωπο αυτό έχει κάτι από την μαγεία και την απορία που έχουν όλες οι μνήμες, όσες συνδέονται με τα παιδικά χρόνια.

       Η κυρία Νίτσα έφαγε τα σουβλάκια της, κατέβασε και λίγο κρασάκι και σηκώθηκε με αποφασιστικότητα  ν’ αντιμετωπίσει τους δυο μεγάλους εχθρούς της απόψε: το μπουκωμένο και βραχνό ηχοσύστημα κι έναν δυνατό μαζί αέρα που την υποδέχονταν. «Τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια, τώρα οι πέρδικες…»  Ένα μεγαλειώδες επιτραπέζιο για αρχή και τα στοιχεία της φύσης υποκλίνονται και ηρεμούν και το μεγάφωνο μοιάζει λιγότερο κακόηχο.

          Κι ύστερα μια εξαίρετη χειρονομία:  Στη Νίτσα Τσίτρα η οργανωτική επιτροπή πρόσφερε φαΐ και κρασί. («Έ, πανηγύρι είναι τι άλλο να της δώσουμε; Έρχεται κι από δρόμο…». Έτσι θα σκέφτηκαν κι έτσι έπραξαν). Δυο πολύ ρομαντικοί όμως και τζέντλεμεν  βογατσιώτες φίλοι αχώριστοι -ου Γιάντς τ’ Πέτ’ κι ου Κώστας ου Παρτάλας-  κόβουν λίγα τριαντάφυλλα από παρακείμενο κήπο, αφήνοντας πίσω τους να τρέχει φωνάζοντας την γραία νοικοκυρά με το νυχτικό και τις παντόφλες, και τα προσφέρουν στην κυρία Νίτσα. Είναι σχεδόν μιάμιση. Κι εκείνη τότε αναθαρρεί και το γλέντι θερμαίνεται επιτυχώς μέχρι πρωίας.

Γυρνώντας σπίτι, διαπιστώνω πως -περασμένες πια τρεις η ώρα- κάθεται η θείτσα-Βάτσιω ακόμα στο μπαλκόνι της. Αφουγκράζεται ακουμπισμένη στο κάγκελο της βεράντας τα τελευταία τραγούδια  και χτυπάει ρυθμικά το πόδι της στο πλακόστρωτο. Την παρατηρώ σιωπηλός από το σκοτάδι μέσα και την αφήνω στην ησυχία της χωρίς να πω λέξη. Τέτοια επιτυχία η Νίτσα Τσίτρα στα εβδομήντα της. Τόσο αγέραστη στα "πατημένα" ογδόντα της κι η θείτσα μου.

 

Ξάστερη νύχτα του Αυγούστου. Γαλήνη μετά τη γιορτή που σπάζει μερικές στιγμές από τη φωνή του γκιώνη με τα μονότονα συνθηματικά.

                                                                         

[Απόσπασμα από το «Ημερολόγιο Αυγούστου ’92- Βογατσικό» που πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βογατσικό» (φ.83, Σεπτ. - Οκτ. 1992]