Ίδιο το κοίταγμα…

 Βογατσικό, περίπου 1905. Η οικογένεια Ι. Κ. Σαββαρίκα. Στο κέντρο της φωτογραφίας 

ο Ιωάννης Σαββαρίκας που σφαγιάστηκε κατά τη δεύτερη πυρπόληση του χωριού. 

      [Αρχείο Νώντα Τσίγκα© - Επιχρωματισμός και ψηφιακή επεξεργασία Γιώργος Τσίγκας] 

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση ή αναπαραγωγή χωρίς συγκατάθεση

 

Η μοναδική σωζόμενη φωτογραφία θύματος της καταστροφής του Βογατσικού, από τους τούρκους του Μπεκήρ αγά στις 2 Νοεμβρίου του 1912, είναι, πιστεύω, αυτή του παππού του παππού μου Ιωάννη Κ. Σαββαρίκα (1827-1912). 

Στην οικογενειακή μας φωτογραφία (εδώ τη βλέπετε σε επεξεργασία επιχρωματισμού από τον μικρότερό μου γιό το Γιώργο) ο γέροντας δεσπόζει ηγεμονικός σχεδόν ανάμεσα σε παιδιά και εγγόνια μαζί με τη σύζυγό του. Έζησε στην τουρκοκρατία και δεν πρόφτασε να δει το φως της ελευθερίας να φωτίζει. Όλη του τη ζωή εργάστηκε ως «κυρατζής» δηλαδή το είδος της συνδυασμένης παροχής υπηρεσιών που θα λέγαμε σήμερα: κούριερ, χρηματαποστολές, τραπεζικός δανεισμός, κλπ. όλα σε ένα πακέτο. Με το καραβάνι των υποζυγίων του μετέβαινε από τη Μακεδονία στην Κωνσταντινούπολη και επέστρεφε αντιμετωπίζοντας πλείστους κινδύνους και κακουχίες μεταφέροντας ρουχισμό και καλούδια στους βογατσιώτες μαστόρους, καλφάδες κλπ. τεχνίτες που εργάζονταν στην Πόλη φέρνοντας από εκεί χρήματα, δώρα, προικιά, κοσμήματα για τους οικείους τους στην τότε κραταιά κωμόπολη με τις 3.000 ψυχές. 

Γνώρισε τους Τούρκους καλά και μάλλον συνεργάστηκε αμοιβαία επωφελώς μαζί τους σε εμπορικά θέματα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πώς θα ένιωσε τις τελευταίες του στιγμές όταν αντίκρισε τη φονική αγριότητα και το μίσος του όχλου. Φαντάζομαι ίδιες θα ήταν οι σκέψεις και τα συναισθήματά του με αυτά των αμέτρητων χιλιάδων θυμάτων που η φωτιά των Βαλκανικών πολέμων προκάλεσε. 

Ίδιο το κοίταγμά του θα έμοιαζε με εκείνο του αμνού του Πάσχα προτού σφαγεί…