Μην...

γράμμα από τον Κώστα Λούστα!

Tάφος του 1768, στο νεκροταφείο του Αη-Νικάνωρα (φωτ. Ν.Τ.)

Γράφει ο Τάκης Σινόπουλος στο συγκλονιστικό του Νυχτολόγιο:  

Ξανακοιτάζοντας μια σειρά παλιές εφημερίδες- σε φωτογραφική ανατύπωση- που μου έστελνε παλιότερα η φαρμακευτική εταιρεία “Sandoz”- «ΕΜΠΡΟΣ» του 1897, «ΑΚΡΟΠΟΛΣ» του 1912-13, «ΕΣΤΙΑ» κλπ.

Mια  παράλογη σκέψη προς τη μεριά του Νίκου Καχτίτση. Αν του τις έστελνα, αν παραμέριζα  την επιθυμία μου να τις κρατήσω για μένα, τι χαρά θα δοκίμαζε, θα ούρλιαζε από χαρά μπροστά σ’ αυτές τις εφημερίδες. Θα μου έστελνε αμέσως ένα μεγάλο γράμμα. Αλλά ένα χρόνο τώρα ο Ν.Κ. κείτεται στον τάφο του, σε μια πλαγιά, στο νεκροταφείο της Παναγιάς των Αγγέλων, στην Πάτρα.

  Αναδρομικά κι αντίστροφα, από τα μέρη του …«επέκεινα», έλαβα με καθυστέρηση πέντε χρόνων -μόλις προχτές- γράμμα από τον Κώστα Λούστα [ που κοιμάται από το φετινό καλοκαίρι στον Αη Γιώργη στο Φίλυρο αγναντεύοντας από ψηλά τους κάμπους της Σαλονίκης… ]. Το βρήκα κάτω από τη χαραμάδα της πόρτας στο ιατρείο μου –είχε φροντίσει τόσο διακριτικά να το περάσει από κει η γλυκύτατη σύντροφός του Σούλα. Ήταν ένα …παραινετικό ποίημα που γράφτηκε σαν σχόλιο του «Ου Απάν’ κι ου Κάτ’ ου κόσμους» το …2009.

 Μας ένωνε μια κοινή μοίρα με τον Κώστα. Ο τόπος μας που τόσο αγαπήσαμε μας είχε αρνηθεί. Κι εμείς έπρεπε κάθε τρεις και λίγο να ξεριζώνουμε την αγριάδα που αυτός είχε σπείρει μέσα μας.

Ματαίως βέβαια!

Διότι κι εγώ είμαι, όπως κι ο Κώστας ήταν , καθώς έλεγε ο μακαρίτης ο Τ.Σ. -που μνημόνευσα πιο πάνω-

« ...ένας άνθρωπος που έρχεται συνεχώς από τον Πύργο».

Προκειμένου βέβαια για μας τους δυό αλλάζει στο στίχο μονάχα το τοπωνύμιο (...Βογατσικό, ...Φλώρινα). 

Το νόημα όμως παραμένει απαράλλαχτα το ίδιο.

                                                 

               Μην

Μην ξαναπάς στον τόπο σου

             -άκου την πείρα-

Όλος πληγές θα πας κι όλος

καινούργιες γρατσουνιές θα επιστρέψεις

Στα μονοπάτια των τάφων μην

εμπιστεύεσαι την μνήμη σου

Θα την κατασπαράξουν αυτοστιγμεί-μην-

άγριοι θεονήστικοι λύκοι του παρελθόντος

Και του «απάν’» και «κάτ’ κόσμου» τα σκοτάδια.

                         Στον «παλαιό»

                         και «νέο» ΕΠΑΜΕΙΝΩΝΔΑ

          

 Κωστάκης Θ. Λούστας ο ΙΙΙ

   (ο της Πελαγονίας)

Κωλοθεσσαλονίκη, 2009