ένα ποίημα

 Σε γκαρδιακό μου φίλο

                      

                                                                       Του Γιώργου Κοτζιούλα

 

Αλώνια στο Βογατσικό (δεκαετία του '30)

Οι μούλες παίζουνε χωρίς εσένα στα καπούλια
Κι εγώ, Γεράσιμε, γυρνώ, στην πρώτη μου επωδό.
Εχάσαμε τα δέντρα μας, ξεχάσαμε την πούλια
μήτε μια πέτρα του Θεού δεν βρίσκεις πια εδώ.

Εμείς οι δυό μας έπρεπε να μείνουμε ξωμάχοι
με καμιά τέχνη απ' αυτές τις πατρογονικές
Θα κάνουμε όλες τις δουλειές, θα τρώμε ό,τι λάχει
Με τα καλά σου θά 'βγαινες κι εσύ τις Κυριακές.

Μα πάλι σάμπως από κει δεν ήρθα; Δεν τα ξέρω;
Από καλό του θ' άφηνε κανείς την εξοχή;
Σπέρνουν κι ούτε το σπόρο τους δεν πιάνουνε το θέρο,
θέρμες, οργή δεν έφτανε που βρέθηκαν φτωχοί.

Η μάνα μου, ο πατέρας σου, κι εκείνοι βέβαια σκάβουν,
είναι καιρός που φύγαμε, θα καρτερούν καιρό.
Δεν ξαίρουν γράμματα πολλά για να μας καταλάβουν.
Κι εμείς.... ώ πώς να τον ειπώ το λόγο τον πικρό;

            Ποιητές κάνουν δώρα  [ http://sarantakos.wordpress.com/2014/08/31/kotzioulasgrigoris/  ]