Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

ΣΑΝ ΕΠΙΛΟΓΟΣ …μια ΕΙΣΑΓΩΓΗ


Ένα Μακεδονικό Λεξικό του 16ου αιώνα

(Un lexique Macedonien  du XVI siècle- Paris 1958)


EΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ:  Ciro Gianneli

[Μετάφραση από τα Αγγλικά: Τασούλα Πανταζίδου-Πεχλιβάνου]




Χάρτης που εμφανίζει την περιοχή που σύμφωνα με χάρτες ή ιστορικές αναφορές απο τα χρόνια του Πλουταρχου και μετά  "φέρεται" με το όνομα Μακεδονία. [ από το βιβλίο του Ευάγγελου Λιβιεράτου, European cartography & politics: the case of Macedonia, εκδ. Ζήτη 2013].




Τα κείμενα που παρουσιάζονται για ανάλυση στο άρθρο αυτό  παρουσιάστηκαν από το Institut Detudes Slave, του πανεπιστημίου του Παρισίου το 1958, και αποτελούν μελέτη βασισμένη σε λέξεις και φράσεις της Μακεδονίας κατά τον 16ο αιώνα. Είναι από τα παλαιότερα χειρόγραφα γραμμένα στην καθαρά Μακεδονική δημοτική γλώσσα, και το περιεχόμενο τους  συλλέχθηκε από το χωριό Μπογατσκό ( Богацко) που βρίσκεται στην περιοχή της Κοστούρ στη νοτιοδυτική Μακεδονία.  Ο συγγραφέας παραμένει ανώνυμος και το μοναδικό συμπέρασμα που μπορεί να ειπωθεί είναι ότι πιθανόν η Μακεδονική γλώσσα να ήταν η μητρική του ή την έμαθε ζώντας κοντά σε ανθρώπους που την μιλούσαν. Τα κείμενα γράφτηκαν χρησιμοποιώντας την Ελληνική αλφάβητο, που ήταν σύνηθες φαινόμενο στα Βαλκάνια κατά την Οθωμανική περίοδο, όπως έχει επιβεβαιωθεί σε παρόμοια παραδείγματα της Αλβανικής και Βλάχικης γλώσσας. Επίσης, η «Βουλγάρικη ετικέτα» που πολλές φορές επικολλήθηκε στην Μακεδονική γλώσσα υπάρχει στα κείμενα, υπόλοιπο της ορολογίας που χρησιμοποιήθηκε λόγω της πρώην τοποθεσίας της Μακεδονίας εντός της Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.  Παρόλα αυτά, δεν υπάρχει αμφιβολία πως η διάλεκτος (καθώς και η τοποθεσία) του Μπογατσκού ανήκει στην Μακεδονία, και όχι στη Βουλγαρία.


Η Μακεδονία κατά τoν Μεσαίωνα

Μέχρι το τέλος του 14ου αιώνα, η Μακεδονία βρισκόταν ήδη αρκετές δεκαετίες κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό, χάνοντας έτσι την υπόσταση της σαν κράτος υπό την ηγεμονία του Βασιλιά Μάρκο το 1395.  Καθώς η ευρύτερη περιοχή στερείται από κάθε έννοια ελευθερίας μετά το θάνατο του Γεώργιου Καστριώτη-Σκεντέρμπεη το 1444, κάθε μορφή κρατικής υποδομής στη Μακεδονία παύει να υπάρχει. Έτσι η ευθύνη για τη διατήρηση του πολιτισμού, της γλώσσας, και της ταυτότητας του λαού περνά στα χέρια των θρησκευτικών ιδρυμάτων που λειτουργούσαν στη Μακεδονία την εποχή αυτή. Η παραδοσιακή επιρροή του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης που επικρατούσε κατά την Ρωμαϊκή περίοδο, ξαναζωντανεύει κατά την Οθωμανική Αυτοκρατορία στην προσπάθεια της να εδραιώσει αυτή ένα μοναδικό Ρωμαϊκό Μιλέττι των Ορθοδόξων Χριστιανών της Αυτοκρατορίας. Παρόλα αυτά, η Αρχιεπισκοπή της Οχρίδας και ακόμη περισσότερο εκατοντάδες εκκλησίες της Μακεδονίας, έπαιξαν πρωταρχικό ρόλο στη διατήρηση της τοπικής παράδοσης, γλώσσας και ταυτότητας των ανθρώπων μέσα από αιώνες δοκιμασιών.

Παρότι δεν υπάρχουν γραπτές μαρτυρίες για το πολιτειακό καθεστώς, κείμενα θρησκευτικού και εκπαιδευτικού περιεχομένου συνεχίζουν να ανθούν, και η Εκκλησιαστική Σλαβονική γλώσσα, είναι η γλώσσα που αρχικά δημιουργείται για το σκοπό αυτό τον 9ο αιώνα, και συνεχίζει να είναι η λογοτεχνική γλώσσα των Μακεδόνων. Όμως η δημοτική γλώσσα των Μακεδόνων συνυπάρχει με την Εκκλησιαστική Σλαβονική και ωριμάζει με το χρόνο, παρουσιάζοντας τρομερή ανθεκτικότητα και σταθερότητα και την καθιστά επίσημη γλώσσα των λειτουργιών στις εκκλησίες της Μακεδονίας. Οι Μακεδόνες αντιμετωπίζουν ξένες επιρροές και στους τόπους τους και στα ιδρύματα τους, αλλά η γλώσσα τους στερεοποιείται – απόδειξη ότι η ομιλουμένη Μακεδονική γλώσσα του 16ου αιώνα έχει πολύ μεγαλύτερη συγγένεια με τις σημερινές Μακεδονικές διαλέκτους παρά με την Εκκλησιαστική Σλαβονική.  Για πάνω από μια χιλιετία, η Μακεδονική γλώσσα έχει παραμείνει βασικά η ίδια. 



Λεξιλόγιο και Γλωσσικά Χαρακτηριστικά

Τα κείμενα αποκαλύπτουν χαρακτηριστικά τοπικά γνωρίσματα που άντεξαν πεισματικά στο χρόνο, και που είναι ακόμη παρόντα σε αρκετές Μακεδονικές διαλέκτους που ομιλούνται σήμερα. Το γεγονός αυτό επισφραγίζει την καταπληκτική συνοχή της Μακεδονικής γλώσσας παρ’ ότι δεν υπήρχε κρατική υποστήριξη ή εκπαίδευση μέχρι τον 20ο αιώνα. Ακολουθεί ένα δείγμα λέξεων από τα κείμενα, με τα ιδιόρρυθμα γλωσσικά χαρακτηριστικά της γλώσσας των Μακεδόνων:

Όροι Ζώων/Τροφών/ Ανατομίας:
 Μράβ (Μυρμήγκια), Κουρβέτς (Σκουλήκι), Σοκολ (Αετός), Βράπτσι (Πουλιά), Γκολομπί (Περιστέρια), Κοκόσκι (Κοτόπουλα), Πετέλ (Κόκορας), Όφτσι (Πρόβατα), Κόζι (Γύδια), Γιαγκνέ (Αρνάκι), Μέτσικα (Αρκούδα), Έλεν (Ελάφια), Λίσικα (Αλεπού), Κον (Άλογο), Κρουσα (Αχλάδι), Μέσο (Κρέας), Σιρενι (Τυρί), Τζαϊκα (Αυγά), Βίνο (Κρασί), Σολ (Αλάτι), Ζίτο (σιτηρά), Κοσκα (Κόκαλο), Γκας (Οπίσθια), Κούρο (Πέος), Μάντε (Όρχεις).


Μοναδικές και «Δανεισμένες» Λέξεις – Η λέξη Γκαλούχτσι (Ποντίκια) χρησιμοποιείται, όπως και οι λέξεις Γκλούχτσι ή Γκλουφτσι, και οι Μακεδόνες είναι οι μόνοι που χρησιμοποιούν τη λέξη αυτή.  Η λέξη Βελιγκντεν (Πάσχα) χρησιμοποιείται, και προφέρεται με το «γκ» μόνο στη Μακεδονική γλώσσα.  Τουρκικές λέξεις εμφανίζονται πολύ σπάνια, π.χ. Τζιοργκανό  (Κουβέρτα).

Χαρακτηριστικά διάλεκτου και Ινδικά γνωρίσματα - Η περιοχή της Κοστούρ περιέχει διαλεκτους που έχουν διατηρήσει αρκετά αρχαϊκά χαρακτηριστικά, όπως η λέξη Ρανκα (Χέρι) αντί της πιο συνηθισμένης Μακεδονικής Ρακα.  Ενδιαφέρον παρουσιάζει η χρήση πολλαπλών αλλαγών Ινδικών γνωρισμάτων που εμφανίζονται στην Μακεδονική και Σλαβονική διάλεκτο.  Π.χ. στο κείμενο βρίσκεται η λέξη Ντεντο (Παππους), και όχι Ντζάντο, και η λέξεη Χιτζαπ (Ψωμί) και όχι Λεπ ή Λεβ.

Οριστικά Άρθρα – Η τυπική Μακεδονική κατάληξη σαν οριστικό άρθρο φανερώνεται σε λέξεις όπως Κρουσατα (Το Αχλάδι) και Ντουσατα (Η Ψυχή).  Επίσης στη λέξη  Πατοτ (Το Μονοπάτι), αν και όπως η περίπτωση της λέξης Τζοργκανο (Η Κουβέρτα) το «τ» στο τέλος της λέξης δεν διατηρείται όπως γίνεται και σε πολλές από τις σημερινές Μακεδονικές διάλεκτους.



Λέξεις και Φράσεις, Αμετάβλητες στους αιώνες.

Τα κείμενα περιέχουν ένα πλούσιο λεξιλόγιο από 300 λέξεις και φράσεις που αποδεικνύουν τη δύναμη της διατήρησης της Μακεδονικής γλώσσας.  Ακολουθεί ένας συσχετισμός προτάσεων μεταξύ των κειμένων και της Μακεδονικής διαλέκτου της Βίτολα (Μοναστήρι) όπως ομιλείται σήμερα:


Gospodine, brate, da si zdrav, da si prost, ostavi ni da spime, ela da jame, i da pieme, dol da pojdime, da rabotime.
Gospodine, brate, da si zdrav, da si prost, ostai ne da spiame, ela da jaime, i da piame, dolu da pojdime, da rabotime.

Imate hljap-o da kupime, imate vino da kupime, ot koja strana da pojdime vo Bogasko.
Imate lep da kupime, imate vino da kupime, od koja strana da pojdime vo Bogatsko.


Όπως φαίνεται ξεκάθαρα, οι περισσότερες λέξεις και η γραμματική είναι πανομοιότυπες.

Όλα τα στοιχεία που αργότερα θα χρειασθούν για να αναζωογονηθεί ο Μακεδονικός λαός κατά την προσπάθεια του να απαλλαγεί από αιώνες υποδούλωσης, είναι παρόντα αυτή την περίοδο.  Η γλώσσα του λαού έχει στερεοποιηθεί, δημιουργείται μια παράδοση από οικόσημα και συμβολισμούς που εμπεριέχεται στο έμβλημα ενός αχαλίνωτου λιονταριού και ιστορικές φιγούρες από το παρελθόν της Μακεδονίας, καθώς οι εκκλησίες συνεχίζουν να διατηρούν τις τοπικές παραδόσεις και να λειτουργούν σαν πολιτιστικά  κέντρα του πληθυσμού.  Η σπουδαιότητα όλων αυτών των στοιχείων μαζί δεν είναι δυνατό να αγνοείται – η γλώσσα της μεσαιωνικής Μακεδονίας είναι η ίδια με την γλώσσα των Μακεδόνων σήμερα.  Δυστυχώς, ένα πολύ μικρό μέρος της Μακεδονικής  λογοτεχνίας έχει διασωθεί – το περισσότερο έχει λεηλατηθεί και καταστραφεί από Ελληνόφωνους αξιωματούχους,  κληρικούς και δασκάλους.  Παρόλα αυτά, η Μακεδονική γλώσσα διατήρησε τη σημερινή της μορφή πριν τη δημιουργία των Βαλκανικών κρατών κατά το 19ο και 20ο αιώνα. 






                           ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ  ΣΧΟΛΙΑ
                
                                                     του Νώντα Τσίγκα

Εντύπωση πάντως προκαλεί η προσπάθεια ενός ιστορικού διεθνούς κύρους και του γλωσσολόγου συνεργάτη του «να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι»:

-το περιεχόμενο τους  συλλέχθηκε από το χωριό Μπογατσκό ( Богацко) που βρίσκεται στην περιοχή της Κοστούρ στη νοτιοδυτική Μακεδονία
ΕΛΕΟΣ!!!!

-χειρόγραφα γραμμένα στην καθαρά Μακεδονική δημοτική γλώσσα 
Εντυπωσιακό το πως αντιπαρέρχεται τα ελληνικά που περιέχει το γλωσσάρι
-«λεξικό».

-πιθανόν η Μακεδονική γλώσσα να ήταν η μητρική του ή την έμαθε ζώντας κοντά σε ανθρώπους που την μιλούσαν 
 Οπωσδήποτε δεν φαίνεται να είναι η μητρική του γλώσσα αυτή, ενώ σήμερα στο Βογατσικό δεν απαντάται καμιά από τις λέξεις του «γλωσσάριου». Όπως είναι γνωστό η μητρική γλώσσα δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να ξεριζώνεται!

-η διάλεκτος (καθώς και η τοποθεσία) του Μπογατσκού ανήκει στην Μακεδονία, και όχι στη Βουλγαρία.  
Είναι αλήθεια. Ανήκει στην περιοχή που ονομάζεται Δυτική Μακεδονία και αποτελεί επαρχία της σημερινής Ελλάδας.

-η γλώσσα της μεσαιωνικής Μακεδονίας είναι η ίδια με την γλώσσα των Μακεδόνων σήμερα
   Η οποία φυσικά δεν έιναι η ίδια που μιλήθηκε ή γράφτηκε στην Αρχαία Mακεδονία. Κι όπως είναι γνωστό η περιοχή που ονομάζεται Μακεδονία (και στην οποία συμπεριλαμβάνεται το 1/3 των εδαφών της σημερινής ΠΓΔΜ) μετρά 2500 χρόνια παρουσίας με το όνομα αυτό!

-Λέξεις και Φράσεις, Αμετάβλητες στους αιώνες.
 Πλούσιο λεξιλόγιο από …300 λέξεις και φράσεις αμετάβλητες για 1000 χρόνια. Εν τούτοις καμιά από αυτές δεν περισώθηκε  στο λεξιλόγιο του ...Μπογατσκό ( Богацко) της  περιοχής της Κοστούρ.


Σε σχετική με το "Λεξικό" ανάρτηση -που με πανηγυρικό τρόπο- ανέβηκε εδώ [ Ανύπαρκτες λέξεις μιας ανύπαρκτης γλώσσας ενός ανύπαρκτου έθνους ενός ακατονόμαστου κράτους. Ενα μακεδονικό λεξικό, με λέξεις και εκφράσεις στα μακεδονικά του 16ου αιώνα, έκδοση του Ινστιτούτου Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Παρισιού, από το 1958 ]: 
 http://xyzcontagion.wordpress.com/2011/01/31/ena-makedoniko-lexiko-tou-16ou-aiona/  ,
υπάρχει το παρακάτω εξαιρετικό και εμπεριστατωμένο σχόλιο πού μετά χαράς αντιγράφω και αναρτώ προσυπογράφοντάς το!




Βασίλης Μακρίδης είπε
2011/02/02 στις 00:44
Έχοντας την τύχη να γνωρίζω πολύ καλά μία σλαβική γλώσσα (Ρωσικά) και έχοντας μελετήσει κάπως δια της συγκριτικής μεθόδου την τυπολογία των υπολοίπων σλαβικών γλωσσών (με περισσότερη έμφαση στην ανατολική υποομάδα – Ουκρανικά και Λευκορωσικά – και τη νότια υποομάδα (Σερβο-κροατικά, Σλοβενικά, Βουλγαρικά, “Σλαβομακεδονικά”), κοιτάζοντας τους γλωσσικούς τύπους που αναφέρονται στο συγκεκριμένο γλωσσάρι, οδηγούμαι στο συμπέρασμα ότι λόγος γίνεται απλά για μια διάλεκτο της βουλγαρικής γλώσσας, η οποία ήταν εκτεταμένη και στα όρια της σημερινής Δυτικής και Κεντρικής Μακεδονίας, όπως φυσικά και στη σημερινή ΠΓΔΜ, η οποία, πιθανότατα, κάπου μέσα στον 19ο αιώνα άρχισε να αποκτά περισσότερο διαφοροποιητικά στοιχεία, κυρίως λόγω της επιρροής της Σερβοκροατικής (ειδικά στο λεξιλόγιο). Οι γλωσσικοί τύποι που αναφέρονται, είναι κοινοί τύποι όλων, σχεδόν, των σλαβικών γλωσσών και προσομοιάζουν πάρα πολύ με τους τύπους των Βουλγαρικών, με τα οποία ενώνουν τη “Σλαβομακεδονική” δύο βασικά μορφολογικά στοιχεία: η απουσία πτωτικών καταλήξεων (οι πτώσεις αλλάζουν με τη βοήθεια προθέσεων) και το εμπρόθετο οριστικό άρθρο στο τέλος του ουσιαστικού, πχ lisa = αλεπού, lisa-ta = Η αλεπού).
Συμπερασματικά θα έλεγα, πως οι προσπάθειες των γειτόνων μας να ορίσουν όσο το δυνατόν παλαιότερα την αρχή της γένεσης του έθνους τους μπορεί να είναι συγκινητικές, πλην στερούνται επιστημονικής και ιστορικής βάσης. Δεκτό γίνεται το γεγονός, ότι κατά τον 19ο αιώνα η διαφοροποίησή τους από τους γύρω σλαβικούς λαούς ήταν πλέον διακριτή και ότι μπορούν, πλέον, να ονομαστούν “έθνος”, στη βάση της γλωσσικής και πολιτισμικής τους ομοιογένειας. Το νεότερο σλαβικό έθνος, μάλιστα… Ωστόσο αυτό το γεγονός δεν θα έπρεπε και πάλι να τους επέτρεπε την κατάχρηση του όρου “Μακεδονία” και των παραγώγων του, αφού αναφορά στη γεωγραφική Μακεδονία κατά τη νεώτερη και νεότατη Ιστορία έχουν πολύ περισσότεροι λαοί από τους ίδιους, αλλά και η ιστορική χρήση αυτών των όρων αναφέρονται στους Έλληνες κατοίκους της περιοχής… Μπορεί κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας να έγιναν τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών και η εθνική ταυτότητα των κατοίκων της περιοχής να μεταβλήθηκε (για να μη χρησιμοποιήσω τον όρο: αλλοιώθηκε και κατηγορηθώ και για… εθνικιστής!!!), ωστόσο οι συγκεκριμένοι όροι και, κυρίως, τα σύμβολα που προσπάθησαν οι γείτονες να καταχραστούν (το αστέρι της Βεργίνας, το πρόσωπο του Αλέξανδρου του Μακεδόνα κτλ) είναι πράγματα που ΔΕΝ τους ανήκουν, είτε το θέλουν είτε όχι… Φυσικά και έχουν κάθε δικαίωμα για αυτοδιάθεση, όπως πρέπει να έχει ο κάθε λαός (μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως υπάρχουν λαοί που ακόμη ΔΕΝ την έχουν, όπως οι Κούρδοι και οι Παλαιστίνιοι)… Άλλο όμως αυτοδιάθεση και άλλο αυτοπροσδιορισμός… Ο αυτοπροσδιορισμός , που δεν στηρίζεται σε πραγματικά στοιχεία είναι ανεδαφικός και δεν έχει λόγο ύπαρξης… Εάν, πχ, εγώ αυτοπροσδιοριστώ ως ο Μέγας Ναπολέων, οι γύρω μου το πιθανότερο είναι να μου προτείνουν… “σουίτα” στο ΨΝΑ και όχι να αποδεχθούν τον αυτοπροσδιορισμό μου…
Εν ολίγοις, όλη αυτή η “πρεμούρα” για παρουσίαση στοιχείων που να αποδεικνύουν την ιστορικότητα της “μακεδονικής” γλώσσας και του “μακεδονικού” έθνους γίνεται με έναν και μοναδικό σκοπό: την de facto αναγνώριση της ονομασίας “Δημοκρατία της Μακεδονίας”, για ένα κράτος που η επικράτειά του αποτελεί περίπου το 1/4 της έκτασης της ιστορικής και γεωγραφικής Μακεδονίας και του οποίου το 30% των κατοίκων ΔΕΝ είναι Σλάβοι, αλλά Αλβανοί και, εάν τους ρωτήσει κανείς ΔΙΑΦΩΝΟΥΝ με τη χρήση του όρου “Μακεδονία”… Η αδιαλλαξία των αρχών του γειτονικού κράτους στο θέμα της ονομασίας οδηγεί σε άχρηστες συγκρούσεις, τη στιγμή που μια πιο διαλλακτική και ρεαλιστική προσέγγιση και από τις δύο πλευρές (δηλαδή και από την ελληνική) θα είχε λύσει το πρόβλημα από πολύ νωρίτερα… Μια σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό (πχ Βόρεια) ή ιστορικό (πχ Νέα) προσδιορισμό, θεωρώ πως θα ήταν μια ικανοποιητική λύση… Εάν λυθεί αυτό το ζήτημα, θα λυθούν και μια σειρά από άλλες παρεξηγήσεις…

ΥΓ: Σημειολογική παρατήρηση: Στο εισαγωγικό σημείωμα, το οποίο προφανώς είναι γραμμένο πρόσφατα, η πόλη της Καστοριάς (Kostur, για τους γείτονες) και το χωριό Bogatsko – Βογατσικό στην ελληνική του εκδοχή (στο Νομό Καστοριάς ανήκει) αναφέρονται ως χωριά της… Νοτιοδυτικής Μακεδονίας!!! Όχι και πολύ… φιλική προσέγγιση, έστω και από καθαρά γεωγραφική σκοπιά…


3 σχόλια:

  1. Εγω όταν εργαζόμουν σε ένα χωριό με σλαβοφώνους και τους ρωτούσα "τι γλώσσα είναι αυτή που μιλάτε" μου απαντούσαν "ντόπια" δηλαδή εντόπια γλώσσα σε αντιδιαστολή με την ποντιακή. Με την προπαγάνδα του Τίτο και των επιγόνων του άρχισαν να αναφέρονται ως Μακεδόνες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μένα με μπέρδευε πάντα η ερώτηση "είσαι ντόπιος";
      Και η "ντόπια" γλώσσα... που μιλιόταν από ένα σωρό ανθρώπους στην περιοχή της Καστοριάς.

      Αυτήν την απαγορευμένη, την "κομμένη γλώσσα" που λέει κι ο Μάρκος Μέσκος, το ελληνικό κράτος -με την ανεκδιηγητη ηλιθιότητα που το διακρίνει- κατάφερε να την μετατρέψει σε δ ι α φ ο ρ ά και α λ υ τ ρ ω τ ι σ μό.
      Κι όχι τόσο ο εξυπνότατος Τίτο...
      Τώρα πια φοβόμαστε τα τραγουδια και τις μουσικες που συνοδεύουν αυτή τη γλώσσα...
      Και πάει λέγοντας!

      Διαγραφή
  2. Το τραγούδι του διδασκάλου


    1.
    Α μπρε Ντασκάλτσε
    τύ κιαφϊρ ντονομάντσε,
    τέμπε τά γκαζιού βατ
    Αντάροι Γκάρτσοι ρανήλ σοι.

    2.
    Αϊερ Έφέντη,
    βά ε Ιφτερά.
    Αντάροι νε ράναλ,
    Αμά σους νιχ ονταμ

    3.
    Μόλιν τν σά μόλιεμ
    νόγκον στράσνου μόλμπα
    μένε ντά με ονσιάβις,
    ότι βά Μπονγκάρτσκα ιφτερά.


    4.
    Νίε ντά ζαγκίνημε
    όνοι ντα κιαρουβάι
    να νάσια ζεμια
    να Γκάρτσκα Μακεντόνια.

    5.
    Βά νε κι σατσίνε,
    να γκάρτοκα ζίβοτ,
    ντου Ιντέν κι ζά γκίνημε
    ντα γκιαρούβατ νάσια ζέμια
    νιχ νε κι ουστάϊμε

    1.
    Α βρε Δασκαλάκο
    συ, κακούργε, εχθρέ μας,
    για σένα λένε
    ότι Έλληνες Αντάρτες διέθρεψες

    2.
    Όχι, Αφέντη (κύριε),
    αύτή είναι συκοφαντία
    Αντάρτας δεν διατρέφω
    άλλα με αυτούς πηγαίνω

    3.
    Παρακαλώ, σε παρακαλώ
    με πολλή τρομερή παράκληση
    έμενα να με αφήσεις
    διότι αυτό είναι Βουλγάρικη συκοφαντία.

    4.
    Εμείς θα χαθούμε
    αυτοί θα κερδίσουν
    στην δική μας γι
    στην Ελληνική Μακεδονία

    5.
    Αυτό δεν θα γίνει,
    εφόσον Έλληνας ζει,
    μέχρις ενός θ’ αποθάνουμε,
    να κερδίσουν την δική μας χωρά
    αυτούς δεν θα τους αφήσουμε

    Το ανωτέρω τραγούδι αναφέρεται στην ανώνυμο δάσκαλο κατά τον Μακεδονικό αγώνα και μνημονεύει την σύλληψη του από Τούρκου αστυνομικό, πληροφορημένος ότι ο Έλληνας δάσκαλος ήταν τροφοδότης ανταρτών. Ο δάσκαλος αρνείται την κατηγορία και την θεωρεί ως συκοφαντία, προερχομένη από τους Βουλγάρους, οι οποίοι εχουν ως σκοπό τη εκτόπιση από την Μακεδονία του ελληνικού στοιχείου. Άλλα όπως λέει ο διδάσκαλος του τραγουδιού δεν θα συμβεί, εφ' όσον θα υπάρχει ελληνική ψυχή ζώσα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή