ΕΝΑΣ ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ: Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΙΩΑΝ. ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ (1893 – ; )

 

 

                                                Γεώργιος Ιωάν. Πανταζίδης (Αρχείο Γιάννη Αθαν. Πανταζίδη)
 

ΟΙ ΛΙΓΟΣΤΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ, από στόμα σε στόμα στην οικογένειά μας, μέσα σε έναν και πλέον αιώνα έγιναν σιγά σιγά πολύ συγκεχυμένες και τέλος έσβησαν μαζί μ’ αυτούς που γνώριζαν ή θυμούνταν ή είχαν ακουστά κάτι γι’ αυτόν… Κανένα διοικητικό ή στρατολογικό έγγραφο ή συμβόλαιο ή διαθήκη, σχεδόν κανένα ίχνος έξω από ελάχιστα, δεν υπήρχε στη διάθεσή μας.  

Ο «εξάδελφος» (θείος μου αν και μικρότερος)  Γιάννης Πανταζίδης, που ζει στη Μινεσότα των ΗΠΑ, ψαχτήρι φοβερό των αρχείων και με μεγάλη αγάπη για το χωριό, βρήκε πρώτα μια φωτογραφία του ανάμεσα στις τόσες αταυτοποίητες και αταξινόμητες του οικογενειακού αρχείου.

Νέος, ο Γεώργιος Πανταζίδης ποζάρει σε φωτογραφικό ατελιέ στη Θεσσαλονίκη και στέλνει την καρτ ποστάλ αυτήν στον πατέρα του στο χωριό, το 1920.

 

Σεβαστέ μοι πάτερ,

Σᾶς εὔχομαι ὅπως δεχθῆτε τὰς ἡμέρας

τοῦ Πάσχα μὲ ὑγείαν

ὁ υἱός σας

Γ. Πανταζίδης

Θεσ/νίκη 22.3.20

 

                                                                      (Αρχείο Γιάννη Αθαν. Πανταζίδη)
 

Μαζί ο Γιάννης εντόπισε στους εκλογικούς καταλόγους της Θεσσαλονίκης του 1915 το όνομα Πανταζίδης Γεώργιος με επάγγελμα ζωγράφος 22 χρονών τότε. Άρα, ο Γεώργιος, γιος του διδασκάλου της Σχολής Βογατσικού αλλά και διευθυντού του σχολείου, που ξαναλειτούργησε δέκα χρόνια μετά την πυρπόληση της Σχολής από τους Τούρκους το 1912, θα πρέπει να είχε γεννηθεί το 1893 περίπου. Ήταν  τρία χρόνια μικρότερος από τον αδελφό του Αγαθοκλή Πανταζίδη, που ύστερα από πολυετή διαμονή και εργασία στην Αμερική επέστρεψε στο Βογατσικό όπου παντρεύτηκε και εδέησε να λειτουργήσει τον πρώτο ντηζελοκίνητο αλευρόμυλο στη Δυτική Μακεδονία. Ο Αγαθοκλής πέθανε στο Βογατσικό το 1970.

 

                                                                     (Αρχείο Γιάννη Αθαν. Πανταζίδη)

 

Για τον Γεώργιο υπήρχε η πληροφορία  πως, όταν κάποια αδελφή του είχε πεθάνει νεότατη, εκείνος κλείστηκε στο σπίτι πολύν καιρό και κάλυψε όλους τους  τοίχους με ζωγραφιές μέσα στο σπίτι. Άφησε στους τοίχους χρώματα και ποιος ξέρει τι είδους παραστάσεις που θα κρατούσαν ζωντανή τη θύμηση της. Έπειτα έφυγε για τη μεγάλη πόλη. Εκεί άσκησε το επάγγελμα του ζωγράφου, παντρεύτηκε την Αγνή Βαδραχάνη (δεν γνωρίζουμε περισσότερα) και σύμφωνα, πάλι με θολές πληροφορίες, «τρελάθηκε» και μάλλον σύντομα πέθανε. Τα έργα της νεότητάς του, στο σπίτι του Βογατσικού, κάηκαν το Φθινόπωρο του 1912 με την πυρπόληση του χωριού πριν από την απελευθέρωση. Στη Θεσσαλονίκη ή αλλού δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει οτιδήποτε δικό του. Παράξενη δικαιοσύνη: Άγνωστο το έργο του σχεδόν άφαντο και το χνάρι της ζωής του...

 

Εις μνήμην του, άγνωστου και χωρίς σωσμένο έργο, λαϊκού ζωγράφου του Βογατσικού, του μακρινού μου θείου Γεωργίου Αθ. Πανταζίδη (καθότι θείος της γιαγιάς μου Κλεοπάτρας- αδελφός του πατέρα της),  

Στον Γιάννη Αθαν. Πανταζίδη, που ερεύνησε και βοήθησε στη σύνθεση, δίνοντας όλο το υλικό,

Αυτή η δημοσίευση αφιερώνεται.