Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Φωτογραφία με χιόνι...












[...] Χρυσό μάτι της πρώτης αρχής, 
σκοτεινή υπομονή του τέλους... 

Γκεόργκ Τρακλ "Έτος"
μτφρ. Αλεξ. Ίσαρης



Πάλι το ευλογημένο Vogatsikostories ανασκούμπωσε τη μνήμη μας... Μια φωτογραφία παλιά  -ποιός ξέρει από ποιανού αρχείο...- με ημερομηνία κάτω δεξιά 19.1.37. Δηλαδή: α κ ρ ι β ώ ς  ογδόντα χρόνια  πίσω στον καιρό γυρίζοντας...

Πρώτα αναγνώρισα το σπίτι. Φυσικά και είναι η οικία Σταυρίδη. Κάτω από το δικό μας, με μεγάλο κήπο και δέντρα στην αυλή, με θέα στο ποτάμι πέρα και στα βουνά της Πίνδου, στα Μάρμαρα, τη Μούσγκα και το Λάκκο. Πέτρινο μεγαλοπρεπες σπίτι που υπάρχει ακόμα σε καλή κατάσταση, έρημο όμως και ακατοίκητο από καιρό. Βγήκε σε πώληση μαθαίνω...

Έξη γυναίκες στη φωτογραφία με σκουρόχρωμα ρούχα. Κρατούν το μαλακό χιόνι στα χέρια σε μεγάλες τούφες. Σαν να κρατούν νεογέννητα μωρά. Ή λες κι έχουν μεγάλα κομμάτια μπαμπάκι ή γνεσμένο προβατίσιο μαλλί... Όλες κοιτάζουν στα δεξιά τους σε κάποιον που μάλλον τους λέει κάτι εύθυμο ή τις πειράζει. Πάντως δεν κοιτούν το φακό ή τον φωτογράφο...

Ξεχώρισα ανάμεσά τους, αμέσως εννοείται, τη γιαγιά μου Κλεοπάτρα στο μέσον της φωτογραφίας. Με γούνινο γιακά στο πανωφόρι της. Ίσως μαντήλι λευκό στο λαιμό ή κάποιο ανοιχτόχρωμο ρούχο να ξεχωρίζει. Μαύρα μαλλιά... Χαμογελάει... Τα επόμενα χρόνια θα χάσει δυό παιδιά κοντά στη γέννα. Το '40 και το '42 θα αποκτήσει δυό κορίτσια (την Ελένη και την Αλεξάνδρα). Το ΄45 θα χάσει τον άντρα της -τον παππού- από "φθίση"... Στην φωτογραφία αυτή είναι μόλις εικοσιτεσσάρων χρονών. 
Στα αριστερά δίπλα της η "συνυφάδα" της Βάια [Βάτσιω] Σαββαρίκα το γένος Δεληγιάννη λίγο μεγαλύτερη -δυο τρία χρόνια- απο τη γιαγιά μου. Έχει ήδη ένα γυιό τον Κώστα και μέσα στα επόμενα χρόνια θα γεννήσει την Αλεξάνδρα. Θα χάσει τον άντρα της -αδερφό του παππού μου- το ΄46 από περιτονίτιδα. 
Η πρώτη από τ΄αριστερά, δίπλα σ΄αυτές, είναι η νεότερη τους Μαλαματή [Ματέκου] Σταυρίδη. Το ΄43 θα χάσει το γαμπρό της [θα τον δολοφονήσουν τον Απρίλιο του ΄43 οι Ιταλοί της Μεραρχίας Πινερόλο] τον Μάρτιο δε της επόμενης χρονιάς θα της φέρουν σκοτωμένο από τους γερμανούς στην Κλεισούρα τον αδερφό της Ράλλη. Μέσα στην δεκαετία εκείνη θα χάσει και τον ξενιτεμένο στην Αμερική πατέρα της και τον άλλο της αδερφό. Δεν απόκτησε παιδιά, δεν παντρεύτηκε ποτέ...

Σκέφτομαι πόσο η χαρά ξεγελάει. Πως μονάχα ένα κοίταγμα αλλόκοτο σε μια άλλη κατεύθυνση είναι οι στιγμές της ξεγνοιασιάς μας. Κι ύστερα έρχεται η μεγάλη τραγωδός η ζωή, να τα συμπαρασύρει και να τα σαρώσει όλα!

Ας κρατήσουμε στα χέρια μας το πρόσκαιρο χιόνι και ας χαμογελάσουμε σαν αληθινά γενναίοι και δήθεν παραπλανημένοι από εκείνον που στέκει έξω από το πλάνο και μας απασχολεί με αστεία και χοντροκοπιές...






6 σχόλια:

  1. Εξαιρετικό κείμενο Νώντα μου. Η χαρά που ξεγελάει και το αλλόκοτο κοίταγμα που είναι η ξεγνοιασιά μας !!! Πόσο εύστοχα σημαδεύεις... Καλή Χρονιά εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Γι' αυτό ευχόμαστε για καλές στιγμές. Ενδόμυχα ξέρουμε πως τα καλά είναι λίγα και μόνο σε στιγμές. Μα είναι αυτά που σε κάνουν να θες να συνεχίσεις. Άσχετα αν σε τσαλαπατάει μια σαρανταποδαρούσα ζωή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Είμαστε πλάσματα της μιας μέρας"
      Μάρκος Αυρήλιος
      ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

      Διαγραφή
  3. παραπλανημένοι, αυτό είμαστε...δήθεν;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δήθεν - παραπλανημενοι...
      και γι' αυτό γενναίοι.
      Καποτε θα μας δείχνουν στις φωτογραφίες (που θα αφησουμε πίσω μας) και δεν θα μπορουν να μαντέψουν πόσο τρόμο είχε κρύψει το γενναίο παραπλανημένο [και βέβαιο ]μας βλέμμα...

      Διαγραφή