Ένα ταξί μια ιστορία...

Μνήμη των οδηγών Βογατσικού

των «Αγοραίων»:

Παναγιώτη Γιαννούλη, 
Νικολάου Κίτσιου [«Ταγματάρχη»], 
Γιώργου Κωσταραζινού

των λεωφορείων του 24ου ΚΤΕΛ Καστοριάς:

 Αθανασίου Θ. Σιμώτα [«Τσιατσιούλη»],
 Σταύρου Μαζαράκη
& Αθαν. Ρουβάνου.

 

  

Αντίκρισα το θρυλικό «Αγοραίον», ένα Peugeot 504 Break Station Wagon, -πάνε πια σωστά εικοσιπέντε χρόνια- πεταμένο στην άκρη του εγκαταλελειμμένου  «σχολικού γηπέδου» (που δεν χρησιμοποιούνταν πια ως τέτοιο) πλάι σε μια πρόχειρη ξύλινη καλύβα που είχε στηθεί εκεί ούτε που θυμάμαι για ποιόν λόγο. Αργότερα, αφού πήραν από πάνω του ότι μπορούσε να αφαιρεθεί, το 'ριξαν θαρρώ στο « νταμάρι». 

Στο «νταμάρι» είχε πέσει, παίρνοντας άτσαλα την κλειστή στροφή, κι ένα ερπυστριοφόρο του πυροβολικού -το '65 ή το '66- και σκοτώθηκαν δυό φανταράκια. Μετέπειτα ο στρατός είχε κάνει στη μνήμη τους ένα μικρό εικονοστάσι της Αγίας Βαρβάρας, προστάτιδας του σώματος, με κόκκινο τουβλάκι πολύ περιποιημένο. Στο ίδιο μέρος οι βογατσιώτες φρόντισαν επί πολλά χρόνια να στέλνουν ένα σωρό χώματα, μπάζα, σκουπίδια,  άχρηστα πράγματα αλλά και κάθε λογής πεθαμένα ζώα. Εκεί επίσης είδα κάποιον που κλώτσησε με δύναμη -καταφέρνοντας να το ρίξει στο γκρεμό- ένα γερασμένο γαϊδουράκι. Θυμούμαι το όνομα του ζώου ακόμα: «Μούρτζιος» -το χαμηλόσωμο πολύ κι αξιαγάπητο υποζύγιο που ανήκε στον Νάσιο Τζηκαλάγια,  είχε τη μούρη του κάπως σαν λερωμένη/μούρτζιαβ' γι' αυτό και το όνομα. Δυό φορές τόχε παει ο ιδιοκτήτης του στο ρουμάνι και το άφησε να το κατασπαράξουν τ' αγρίμια, δυο φορές το βρήκε να μασουλάει άχυρο στο υπόστεγο της αυλής τα χαράματα. Ύστερα ξεσαμάρωτο αποφάσισε να το αφήσει να απολαύσει την τιμητική  συνταξιοδότησή του. Το όνομα εκείνου που γκρέμισε το άμοιρο ζώο με μια κλωτσιά στο «νταμάρι» προσπαθώ να μην το θυμάμαι καθόλου.

Πρόσφατα πήρε το μάτι μου μια ανάρτηση κάποιας απογόνου του μακαρίτη Παναγιώτη Γιαννούλη  στο fb με τον ίδιο τίτλο («Ένα ταξί μια ιστορία» με δημοσιευμένη τη σχετική φωτογραφία χωρίς τα οφειλόμενα «πού, πώς, πότε, ποιος» !!!).

Με τον αξέχαστο  Γιώργο Γκολομπία από το 1990 μέχρι το 1995 -περίοδο που διευθύναμε την εφημερίδα «Το Βογατσικό» -  συχνά δημοσιεύαμε πολλά μικρά κείμενα χωρίς την υπογραφή μας για ευνόητους λόγους: θα έμοιαζε αλλιώτικα η εφημερίδα σαν ...one man show.

Έτσι κι αυτό το κείμενο [δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βογατσικό»,  αριθμ. φύλλου 77, 1991, σελ. 12] και παρέμεινε σαν ορφανό πατρός μαζί με τη φωτογραφία που το συνόδεψε. Το κείμενο —αμαρτία εξομολογημένη— το 'χα γράψει εγώ. Το ξαναφέρνω τώρα, μαζί με κάποιες φωτογραφίες που τράβηξα εκείνη τη φορά και δεν δημοσιοποίησα ποτέ μέχρι σήμερα.

Εις μνήμην...