Ο καλλίφωνος τυμπανιστής

                                                      ξόδι Κώστα Στεργ. Σκανδάλη


Ο Ντίνος έμενε στη Ράχη. Μεγάλωσε ακούγοντας πουλιά να κελαηδούν στο "Λάκκο", κοιτάζοντας την ανοιχτωσιά στο ποτάμι και πέρα στην Πίνδο. Από μικρός τραγουδούσε... Σόι πάει στο βασίλειο. Όλοι οι Σκανταλαίοι ("Τζιουφάδες") τραγουδούσαν θαυμάσια.

Είχε σπουδαία φωνή ο Ντίνος. (Ποιοί το θυμούνται;)  Κι έπαιζε επίσης  καταπληκτικό τύμπανο. Εξ ού και υπήρξε ένας από τους τυμπανιστές του σχολείου. Όσο για το τραγούδι, ό αυστηρός στα ωδικά δάσκαλος, συχνά τον έβγαζε μπροστά αυτόν να σολάρει και ν' ακολουθούμε ο χορός των φάλτσων...

Θυμάμαι, βράδυ γυρίζοντας από σχολική εκδρομή στον Άγιο Κωσταντίνο, μετρούμε συνοικίες με άστρα στον ουρανό. Ο κύριος Καλλίμαχος μας δείχνει τον αστερισμό του Ζυγού,  της Μεγάλης Άρκτου, την Πούλια, τον περίλαμπρο σταυρό της Αφροδίτης. Κι ο Ντίνος να τραγουδά το "Ζήδρο μου καπετάνιε μου τ' Ολύμπου το ξεφτέρι"... Τα γράμματα αυτός "δεν τα 'παιρνε"!

 Ήταν επίσης  πολύ καλός ποδοσφαιριστής. Ίσως ο πιο εμπνευσμένος -και με απόλυτα επαγγελματικό στυλ- επιθετικός της Ομόνοιας. Με σπουδαίο σπριντ.΄Αλογο.
 
 Ο "Νοτιάς" (το άλλο του όνομα -το "επίσημο" για τα δεδομένα του χωριού) άνοιξε νωρίς πανιά κι έστησε φεύγοντας μια δουλειά στα ελληνικά νησιά με  γουναρικά. Δεν τα πήγε καλά. Γύρισε τσακισμένος πίσω στο χωριό και με μιά ζόρικη αρρώστεια απο κοντά. 
Της ψυχής... Πάλεψε μαζί κι η οικογένεια δίπλα του. 

Τα χρόνια κύλησαν γοργά...

Σαράντα μέρες μου είπαν  άντεξε χωρίς τη φτερούγα της μάνας που έφυγε νωρίτερα.

Τον ακούω...  
Παίζει το τύμπανο, ντριπλάρει και τραγουδά! 
Εκεί πάνω...

Το παιδί με το ταμπούρλο

                           Στίχοι : Νίκος Γκάτσος

Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε
Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
η γειτονιά του δεν το κράταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τους δρόμους πήρε και περπάταγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και κλάματα

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στις ερημιές μακριά προχώραγε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα κάπου πόλεμος γινότανε

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε
το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
τ' αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα γύρω πόλεμος γινότανε

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
στον ουρανό βαθιά προχώρησε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε

Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ-ταμ, ταμ-ταμ
μα πάντα πόλεμος γινότανε