Ο επιτάφιος ενός βιβλίου

 

Δεν χρειάζεται καθόλου να επιμείνω στο "βιογραφικό" του Ου απάν’ κι ου κάτ’ ου κόσμους. Ένα χιουμοριστικό κείμενο με μυθιστορηματική δομή, που αποτελούνταν από δέκα μέρη και δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην εφημερίδα του Συνδέσμου Βογατσιωτών Θεσσαλονίκης «το Βογατσικό» από το 1991 μέχρι το 1996, αποτέλεσε το υλικό του. Ο Γιώργος Γκολομπίας ήταν από τους πρώτους που το υποστήριξαν για κάποιες αρετές του, όμως ποτέ δεν υπήρξε σκέψη -τουλάχιστον από μέρους μου- για έκδοσή του κάποτε σε κάποιον αυτοτελή τόμο.  Με τη βασανιστική περιπέτεια της υγείας του, που είχε σαν κατάληξη το θάνατο του το 2009, είχα την σκέψη να το προσφέρω σαν παρηγοριά, ενθάρρυνση, υστερνό δείγμα αγάπης και συμπαράστασης στον φίλο που έφευγε... Στρώθηκα λοιπόν στη δουλειά, με αποτέλεσμα σχεδόν να το ξαναγράψω, προσθέτοντας πλέον δίπλα στο αρχικό κείμενο και …μετάφραση του βογατσιώτικου  ιδιώματος «εις την νεοελληνικήν». Το βιβλίο ετοιμάστηκε  μέσα σε πέντε περίπου μήνες. Το διόρθωσε, το επιμελήθηκε  και το προλόγισε ο Χρυσόστομος Τζημάκας (τραγική συγκυρία: ο Γιώργος Γκολομπίας πέθανε τον Απρίλιο της χρονιάς εκείνης δυο μήνες προτού τυπωθεί το βιβλίο κι o Χρυσούλης τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς).

Έξη (!!!)  μήνες μετά την έκδοση του βιβλίου -και μετά από δική μου παραινετική προσπάθεια καθώς διέκρινα μια περίεργη νηφαλιότητα  ως προς τη διακίνηση των δωρισμένων 1.000 τόμων που κάθονταν αμανάτ' στα γραφεία του Συνδέσμου- το Δ.Σ. αποφάσισε να διοργανώσει εκδήλωση παρουσίασής του στο Βιβλιοπωλείο Σαββάλας της Θεσσαλονίκης στις 5 Φεβρουαρίου του 2010. Στο μεταξύ το βιβλίο αγκαλιάστηκε από αρκετούς, εκτός του κύκλου των Βογατσιωτών και είχε προκαλέσει κάποια ενθαρρυντικά σχόλια.

Μια πρόσκληση που ...δεν έφτασε ποτέ στους παραλήπτες της!

Κάτω όμως από διαδικασίες αηδιαστικών μηχανορραφιών η εκδήλωση ακυρώθηκε καθώς το ΔΣ  του Συνδέσμου «σκόνταψε» στο όνομα του φίλου, και σημαντικού συγγραφέα, Θανάση Τριαρίδη ζητώντας μου σχεδόν να απολογηθώ ενώπιον του ΔΣ για την επιλογή του προσώπου αυτού ως παρουσιαστή. Άλλη αιτία ίσως στάθηκε η άρνησή μου να κληθούν στην εκδήλωση οι αρχές της πόλης ή οι εκπρόσωποί τους (αρκετοί των οποίων σήμερα είτε έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς με την δικαιοσύνη είτε ήδη υπηρετούν την ειρκτή τους "πίσω από τα κάγκελα"). 

Ο πρόεδρός του Δ.Σ. του Συνδέσμου στη συνέχεια αρνήθηκε να καλύψει ακόμα και τα έξοδα εκτύπωσης των προσκλήσεων και των αφισών που είχαν τυπωθεί για την εκδήλωση που ακυρώθηκε με το επιχείρημα πως… «άλλος ευθύνονταν για την ματαίωσή της».   

Στις 12 Μαρτίου η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τελικά, με δική μου πρωτοβουλία και έξοδα, και στέφθηκε από  μεγάλη επιτυχία. 

 

Ο "ζεστός" χώρος της εκδήλωσης κατάμεστος

  

Μαζί με τους φίλους παρουσιαστές:  τον Νευρολόγο και λόγιο Αριστείδη Τριανταφύλλου στα δεξιά και τον συγγραφέα Θανάση Τριαρίδη στ' αριστερά.

Ο πιανίστας Γιώργος Κεχαϊδης στο πιάνο μαζί με τις εξαιρετικες κυρίες της μκρής χωρωδίας που τραγούδησαν Μάνο Χατζηδάκι. Καθιστός διακρίνεται ο αείμνηστος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολης του ΑΠΘ  Νίκος Χουρμουζιάδης.

  

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν πολλοί αγαπημένοι φίλοι, άνθρωποι του καλλιτεχνικού -πνευματικού κόσμου και της ακαδημαϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Αυτοί που απουσίασαν βέβαια κραυγαλέα ήσαν οι βογατσιώτες  της Θεσσαλονίκης ή του χωριού -πλην ελαχίστων συγγενών και καλών φίλων που φρόντισα εγκαίρως να προσκαλέσω-.  

Έχουν περάσει βέβαια από τότε τέσσερα χρόνια. Πολύ νερό κύλησε στ’ αυλάκι. Το βιβλίο δωρήθηκε στο «Σύλλογο  Φίλων του Μουσείου Μακεδονικού  Αγώνα» στην Καστοριά και από εκεί διατίθεται. Καμία εκδήλωση στο Βογατσικό, καμία παρουσίαση δεν θεωρήθηκε πως του άξιζε. Σιωπή…
Σε τοπικές εφημερίδες του Νομού  ή σε περιοδικά ευτύχησα να αντικρύσω επαινετικά σχόλια για το βιβλίο. 

 

Βιβλιοκρισία του κ. Δημ. Ιατρίδη στην "Καστοριανή Εστία".

Ο άοκνος δάσκαλος και ερευνητής κ. Γιώργος Αλεξίου στην εφημερίδα "Ο Γέρμας".

Από τον τόπο μου κανείς δεν μπήκε στον κόπο -εκτός της Ουρανίας Μπάγγου- ν' ασχοληθεί μήτε με το βιβλίο ούτε και μαζί μου...

Αξίζει μάλλον να κλείσω εδώ μ' ένα απόσπασμα από το "επίμετρο" του βιβλίου:

Ο θάνατος δεν μπορεί ποτέ ν’ αγκαλιάσει το έπος της παιδικής ηλικίας. Τον τόπο που δεν εγκαταλείπει καμιά μνήμη! Κι όλοι το ξέρουμε πια πως το φάρμακο για το θάνατο δεν το ’χει η ιατρική. Το προσφέρει δωρεάν η μνήμη.

Το παρόν γράφτηκε με σεβασμό στο βογατσιώτικο ιδίωμα, σαν φόρος τιμής στον ανεξάντλητο σκωπτισμό, στην ευθυκρισία επί παντός επιστητού και στην πολυπραγμοσύνη των συγχωριανών -παλιών και καινούργιων-. Στην αναψυχή, την τέρψη και την κρίση τους ανατίθεται. Ως καταγραφή προθέσεων, πόθων, αισθηματικής μετάληψης και πανηγυρικής συνεύρεσης αλλά και ως λυτρωτική άσκηση θάρρους απέναντι στο δυσβάσταχτο φορτίο του θανάτου ας θεωρηθεί επίσης. Παιχνίδι αδιάλειπτο μιας παιδικής ηλικίας που δεν κουράζεται ποτέ και συνεχίζει απτόητη να λατρεύει τα ψέματα και τα παραμύθια ως τα βαθιά  γεράματα. Μέχρι το τέλος!