Πετάει ο ...βουλευτής;

«Χαρταετοί», 1965, Σπύρος Βασιλείου.

Μνήμη Γιώργου Καπαχτσή




[...] Στις ανοικτές πλατείες τα παιδιά πετούν τον Μάρτη χρωματιστούς αετούς από χαρτί.
            Κόκκινοι, πράσινοι, κίτρινοι και κάποτε γαλάζιοι, οι χάρτινοι αετοί λυσίκομοι και με μακριές ουρές, πετούν επάνω από την πόλι, όπως επάνω από την φτέρη των υψηλών βουνών οι αετοί.
            Εκστατικά υψώνουν τα παιδιά τα χέρια. Δείχνουν τους χάρτινους κομήτες με τις μακρυές ουρές [...]
 
A. Eμπειρίκος, Οι χαρταετοί

Είναι αλήθεια πως η ανάμνηση που έχω από πέταγμα χαρταετών στο χωριό κατά την παιδική μου ηλικία είναι ελάχιστες και συγκεχυμένες. Εκεί στη δεκαετία του '80 το έθιμο -που ίσως ήταν πιο ...δραστήριο κατά το παρελθόν- είχε  μάλλον ξεθυμάνει τελείως. Δεν υπήρχαν τεχνίτες και γνώστες να σε συγκινήσουν-παρακινήσουν ή να σε καθοδηγήσουν. Κάτι "σαΐτες" φτιαγμένες απο εφημερίδες έβλεπες καμιά φορά να υψώνονται στον ουρανό κι αυτό όχι υποχρεωτικά την Καθαρά Δευτέρα. Δεν ξέρω τί γίνεται σήμερα...

Όλες οι δικές μου προσπάθειες, και χωρίς την υποστήριξη ή οδηγίες από άλλους έμπειρους, είχαν πάντοτε άθλιο αποτέλεσμα. Θυμάμαι κάποιο απόγευμα "στης Μπέλας" έναν μάγκα Σαλονικιό, δηλαδή βογατσιωτόπουλο της "διασποράς" που περνούσε στο χωριό τις διακοπές του, να υψώνει  έναν αετό, να τον στέλνει σχεδόν στον ουρανό -όλο τσαλίμια ο χορευταράς ο χάρτινος ανέβαινε κι ανέβαινε πανάθεμά τον!-. Ο Σαλονικιός τραγουδούσε:

"Άπονη ζωή
μας πέταξες στου δρόμου την άκρη
μας αδίκησες
ούτε μια στιγμή
δεν ήρθες να μας διώξεις το δάκρυ
μας κυνήγησες..."

Επιχείρησα έκτοτε μια δυό φορές να τραγουδήσω το τραγούδι σαν ξόρκι μαζί με το πέταγμα όμως οι εφημερίδες  οι κολλημένες πάνω στα κομμένα καλάμια, δεν έλεγαν με τίποτε να υψωθούν...

Μου διηγούνταν κάποτε ο Γιώργος Καπαχτσής, ότι παλιότερα -κατά την δεκαετία του ΄50-  πώς και πώς περίμενε η πιτσιρικαρία να έρθει η ώρα του προεκλογικού αγώνα. Έτρεχαν λοιπόν και κατέβαζαν τις αναρτημένες αφίσες των υποψήφιων βουλευτών από τους τοίχους, τους κορμούς των δέντρων και τα τηλεγραφόξυλα στο πίτς-φυτίλι. Και σε λίγη ώρα οι βουλευτές ...ανυψώνονταν με ...ουρά στον ουρανό!!!

Μάλιστα ένας παιδικός  του φίλος καυχιόταν :

-Ιγώ τουν Νταλίπ' απ' λες στουν απιτώ σι μ'σή ώρα μέσα!*

[Δηλαδή μέσα σε μισή ώρα, την αφίσα με τον Νταλίπη θα στην έχω κάνει χαρταετό που θα πετά]. 

Τότε προφανώς και δεν υπήρχε άμεσα διαθέσιμο το κατάλληλο χαρτί, μα κι αν ακόμα υπήρχε ήταν δυνατόν να αγοραστεί από τους περισσότερους. Οι αφίσες αυτές μάλλον "ήταν ό,τι πρέπει" για την περίπτωση.

Τώρα που το καλοσκέφτομαι... επειδή η παιδική μου ηλικία συμπίπτει και με την περίοδο της δικτατορίας των συνταγματαρχών, ίσως λόγω ...ελλείψεως εκλογών ...ή υποψηφίων βουλευτών ...ίσως λέω, αυτό να εξηγεί το ότι δεν πετούσαν και τόσοι πολλοί χαρταετοί! 

ΚΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ!!!

Έργο του Σπύρου Βασιλείου.

* Νταλίπ'ς =Ο τρις εκλεγείς βουλευτής Καστοριάς-Φλωρίνας Αναστάσιος Νταλίπης γυιός του φονευθέντος το 1906 οπλαρχηγού του Μακεδονικού Αγώνα Δημ. Κεχαγιά (ή Νταλίπη).