Φυγή, επιστροφή, αναχώρηση "εν ταυτώ"*...

Πίσω -μόνος του- Δημήτριος Σκανδάλης ("Δημητρούλας"). Μπροστά -από αριστερά προς τα δεξιά-: Κατίνα Δημακοπούλου-Σκανδάλη,  Βάια ["Βάτσιω"] χήρα Ιωάννη Σαββαρίκα,  Κλεοπάτρα ["Πάτρα"]  χήρα Γεωργίου Σαββαρίκα, Ελένη Σκανδάλη, Αγγελική ["Λούδα"] Πανταζίδου.

Κάποτε, πριν από χρόνια  -αλλά  σαν χτες…- στήθηκαν στην εξώπορτα του κήπου για το ξεπροβόδισμα. Ένας χειμώνας και μια άνοιξη θα μεσολαβούσαν ξανά μέχρι το καινούργιο αντάμωμα. Χαμόγελο συναινετικό, στήσιμο συνοχής στην φωτογράφηση. Η συγγένεια των ψυχών προφανής. Εγγύτητα και φιλότητα κερδισμένη μέσα στο χρόνο.

Δεν έσπασαν κανάτι για την καλοτυχιά, δεν σπάρθηκε ρύζι στον κατώφλιο για το κατευόδιο, δεν έτρεξαν νερά από το γκιούμι καταγής  σαν κι αυτά να τρέξει γοργά ο καιρός. Προφανώς κανένας τους πια δεν μπορούσε να καταπιαστεί με τέτοια.

Όταν φωτογράφιζα ένιωσα πως με αποχαιρετούσαν. Και πως τάχα δεν έφευγα εγώ. Πως το ξεπροβόδισμα ήταν για άλλους… Αποδείχτηκε αλήθεια: Το κρύφιο χαμόγελο τους - ένα νεύμα από την αντίπερα όχθη.  

Όλοι τους πια τώρα -ακόμα και τα παιδιά μερικών από αυτούς κι άλλοι δικοί τους ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο- έχουν γίνει χώματα και νερά, άνθη και πρασινάδες χλωρές. 

Και περιμένουν… Περιμένουν πάλι το παιδί που ονειρεύεται, το φως που λυτρώνει από το Κακό. Πάλι νάρθουν ο ..., ο... και ο ..., να 'ρθουνε πάλιν η ... και η ... και η...**

*εν ταυτώ= ταυτοχρόνως, συγχρόνως, μαζί
**Μάρκος Μέσκος, από το Συνηγορία ποιήσεως.