Α, ΠΕ(Σ) ισί τώρα τίπουτας...

Ου Παζαριώτ'ς  επί ...Κολονώ!

Σι κουλώνα καρφιτσουμένα τάειδιν ένας -θ'κός μ΄άνθρουπους όνουμα κι μή χουριό...-  τουν έβαλιν ου αναθιμάτους κι μι τά στειλιν... Ημιρουλόγιου ...κουλώνας [=ημερολόγιον κολώνας] πρώτ' φουρά είδα!!! Ιπιτραπέζιου; [=επιτραπέζιο]  Nαι! Ναι! Τ' τοίχου; [=επιτοίχιο] Ξανά ναί! Αλλά κι ...κουλώνας; Πρώτ' φουρά! Προυτουπουρίις του λοιπόν στου Μπουγατ'σκό. Όλ' απού τ' ικεί φαίνιτι χιρνούν. Κι τα καλά κι τ' αχαμνά! (παραδείγματους χάριν ...10% η Χρυσαυγή ...Ουπίσ' μ' σ' έχου Σατανά! Στα όρη στ' άγρια βουνά...).

Μ' έστειλιν κι του παρακάτ΄μι τα στιχάκια... Κι αυτό καρφιτσουμένου.  Ε ρε τι θ'μήθ΄κα ... "Ωωωωω γιέςςς!" απ' λέν' κι οι μπουγατσιώτ' απούν'τ'ς σ'ν Αμιρική : "Ου παζαριώτ'ς" ου έρμους  προυτού απού καμιά εικουσαριά χρόνια -δηλαδή νιότιρους κι καμιά πινήντα ουκάδις λ'γότιρους...-  είπιν τουν πόνου τ' κι τουν άφ'κιν  σ'ν ιφημιρίδα "Το Βογατσικό"...

Αλλά στέκατι 'ψα ρε πιδιάτι... ["πιδιά της Σαμαρίνας μωρέ πιδιά καημένα" κόντιψα να πω...] άμα μας καπνίσ' να κριμάσουμι σι στύλου, στα ντ'βάρια ή κι στ' αυτιά μας,  -δηλαδή να δημουσιέψουμι να του πούμι αλλοιώς- ένα πράμα απ' τόγραψι ένας -ου παπιός ας τουν πούμι τώρα αυτόν...- δεν πρέπ' να τουν ρουτήσουμι ψίχαλας; Μπουρεί μπρι κι να μη θέλ' ! Ή μπουρεί να θέλ' ...αλλά να θέλ' κι όλας να τουν ρουτήσουμι πρώτα... Ή μπουρεί να θέλ' κι να μη θέλ' (υπάρχ'ν κι τέτ'χ' "τράβατέ μι τι κι ας κλαίγου!!!) 

Πώς του λοιπόν ισείς δεν μι ρουτάτι ιμένα τουν "Παζαριώτ'" άμα θέλου να μι  κριμάστι στου ...στύλου; Αϊντι ντε... ΑΠΕΣ ισί τώρα τίπουτας!!!

 

                    Ου Παζαριώτ΄ς