«Μέγας ευεργέτης της Κοινότητος Βογατσικού»...

  

...ο Σπύρος Δημητριάδης (ή Δημητρέσκου) δωρητής του Κοινοτικού Πάρκου

 

Στο αρχείο μου υπήρχε το αντίγραφο του πιστοποιητικού αυτού σύμφωνα με το οποίο βεβαιώνεται ότι ο Βογατσιώτης απόδημος, τότε κάτοικος του Πλοέστι (Ploieşti) Ρουμανίας, Σπύρος Δημητριάδης (ή Δημητρέσκου) του Δημητρίου και της Βάιας, πρόσφερε 100 χιλ. δραχμές για την ύδρευση του χωριού και 40 χιλ. δραχμές επίσης για την κατασκευή Πάρκου. Σύμφωνα με τα παραπάνω ανακηρύχθηκε «Μέγας ευεργέτης της Κοινότητος». Οι εργασίες στο Πάρκο είχαν ολοκληρωθεί  το 1934 και αφορούσαν την δενδροφύτευση (τα κυπαρίσσια, τα πεύκα και η  μοσχοϊτιά/τσιντσφιά -αυτή δεν πρόσεξα αν υπάρχει ακόμα- θα είναι σήμερα ηλικίας περίπου ενενήντα χρόνων...) και την εγκατάσταση του αξιοπερίεργου  φουτουριστικό «καπέλου» που βέβαια τότε ήταν μεν συντριβάνι αλλά όσοι είμαστε τώρα 60-70 ετών δεν το είδαμε ποτέ να λειτουργεί ως τέτοιο. Σήμερα, μπορείς να πεις, ανάλογα με την θέση στέκεσαι, ότι ναι μεν αυτό μπορεί και να συμβολίζει το καπέλο των στρατιωτών της Αντάντ στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο θυμίζει όμως και ...ιπτάμενο δίσκο. Πάντως, υφίσταται μέχρι σήμερα και οι Βογατσιώτες το προσέχουν και το περιποιούνται ως εμβληματικό στοιχείο της πλατείας. Έχουν μάλιστα τοποθετήσει εκεί τα τελευταία χρόνια κι ένα, μάλλον παράταιρο, συντριβάνι. 

Η επιγραφή της δωρεάς  φέρει το όνομα του Σπύρου Δημητριάδη και τη χρονολογία κατά την οποία ολοκληρώθηκε η δημιουργία του πάρκου (1934).

 

 Το ...φουτουριστικό «Καπέλο» του Πάρκου που θυμίζει UFO

 

Το πιστοποιητικό που ζητά ο ίδιος σε ηλικία 64 ετών και το υπογράφει ο τότε πρόεδρος της Κοινότητας (ο γαιοκτήμονας Ζήσης Τακαντζιάς) που δολοφονήθηκε στο Κωσταράζι δέκα χρόνια αργότερα, θα χρησιμοποιήθηκε ίσως ώστε ο αιτών να τύχει φορολογικών ή άλλων ελαφρύνσεων-διευκολύνσεων. Πάντως, έστω και με τον τρόπο αυτόν, ένα ακόμη όνομα, άγνωστο από των κύκλο των ευεργετών του μακρινού παρελθόντος του χωριού μας, έρχεται στο φως.

Με την ευκαιρία της δημοσιοποίησης του εγγράφου δεν έχω παρά να αναλογιστώ με θλίψη πόσα άραγε σπουδαία τεκμήρια της ιστορίας του χωριού θα πρέπει να χάθηκαν κατά την πυρπόληση του Βογατσικού από τους Τούρκους το 1912 αλλά και με το κάψιμο των αρχείων της κοινότητας από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ τον Φεβρουάριο του 1943…

 

 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΤΑΤΙΑ

ΕΠΑΡΧΙΑ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ

ΚΟΙΝΟΤΗΣ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ

Ἀρ. Πρωτ. 481

Πιστ. 124

 

 

Πιστοποιητικόν

                Ὁ ὑπογεγραμμένος πρόεδρος τῆς Κοινότητος Βογατσικοῦ ὑπεύθυνος καὶ ἐν γνώσει τῶν συνεπειῶν τοῦ Νόμου περί ψευδοῦς πιστοποιήσεως ὅτι ὁ ἐκ τῶν κατοίκων μου Δημητριάδης ἤ Δημητρέσκου Σπῦρος, υἱός τοῦ Δημητρίου καὶ τῆς Βαΐας, ἐγεννήθη ἐν Βογατσικῷ καὶ φέρεται ἐγγεγραμμένος εἰς τὰ μητρῶα τῶν ἀρρένων τῆς κοινότητός μας ὡς δηλ. ἀριθ. 4 καὶ ἔτος γεννήσεως 1870 χίλια ὀκτακόσια ἑβδομήκοντα καὶ ὅτι κέκτηται τὴν Ἑλληνικήν Ἰθαγένειαν, τυγχάνει δὲ μέγας εὐεργέτης τῆς Κοινότητος Βογατσικοῦ, δωρήσας 100.000 δραχμάς διὰ τὴν ὕδρευσιν ταύτης ὡς καὶ ἑτέρας 40.000 τοιαύτας διὰ τὴν κατασκευήν Πάρκου, διαμένων νῦν ἐν Πλοεστίῳ τῆς Ρουμανίας.

                  Χορηγεῖται κατόπιν αἰτήσεως ἴνα τῷ χρησιμεύσῃ ὅπου δεῖ.

 

                           Ἐν Βογατσικῷ τῇ 12 Μαΐου 1934                                                                                    

              Ὁ 

                 Πρόεδρος τῆς Κοινότητος

             Ζ. Α. Τακαντζιᾶς