Το επίμονο έλατο...
 |
| φωτο : Γιώργος Σπάνιας |
Ναι... ακριβώς! Σωστά μαντεύετε... Το έλατο
εκείνο της αυλής μας στο Βογατσικό που φύτεψα πριν από σαρανταπέντε σχεδόν
χρόνια... και που κολόβωσε η ΔΕΗ επειδή
εμπλέκονταν με τα καλώδιά της πείσμωσε. Βρήκε και πέταξε κορφούλα και
πάλι...
Συμπαραστάτης του τώρα στην προκλητική του ανύψωση κι ένας λίαν ατίθασος και ζωηρός Ιβίσκος -ένα ζιζάνιο κανονικό- που στέφει αμισθί τα κάγκελα της σιδερόπορτας της εισόδου του σπιτιού. Αποφάσισε λοιπόν να σκαρφαλώσει τα κλαδιά του δέντρου και να φτάσει ως την κορυφή...
Στολισμένο έλατο αυγουστιάτικα πρώτη φορά αντικρίζω... Και με τέτοια πρόθυμα και θυμωμένα μαζί πανηγυριώτικα κόκκινα στο μεϊντάνι!
Το ίδιο θέαμα αντικρίζω κι εγώ βγαίνοντας στο πλαϊνό μπαλκόνι του σπιτιού μου: έλατο, ιβίσκος, αγκάλιασμα. Ρώτησα τον γείτονα πόσων ετών είναι, το φύτεψα το 1988, απάντησε. Είναι λοιπόν όσα χρόνια η μάνα μου πεθαμένη. Κοντά στην κορυφή του δυο καρακάξες έπλεξαν μια φωλιά, έμοιαζε με πεσκέσι για τον ήλιο, άδεια έμεινε - τις είδα ένα πρωινό, οι ίδιες πρέπει να ήταν, να κράζουνε αγριεμένες μια κουρούνα, που είχε όλα τα σουσούμια του χορτάτου και της φύσης τη σκληρότητα στο μάτι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚολοβό δέντρο χωρίς φωλιά
ΔιαγραφήΑκέραιο δέντρο μα χωρίς πουλιά
Και χορτάτος μοναχά ο θάνατος αδερφέ μου...
ένα έλατο καμαρώνω κι εγώ στην αυλή μου στον Όλυμπο, φυτεμένο από αγαπημένους που έφυγαν, και μ΄αυτό μετρώ το χρόνο του έλατου, της παρουσίας και της απουσίας.Μα το δικό μου αγκαλιάζεται με 'ενα λαίμαργο βλαστάρι της κληματαριάς που για να το συναντήσει...λοξοδρόμησε και τώρα καμαρώνεται στην κορφή του δέντρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλκουν φαίνεται τα έλατα με το ύψος τους μικρες φιλοδοξίες που ακουμπούν πανω τους άλλα φυτά που θάλλουν ....στα χαμηλά. Τωρα μου έρχεται στο νου -και σαν να θέλω να το ζωγραφίσω με τον τρόπο της Φρίντα Κάλο- ένα ...παραδείσιο έλατο φορτωμένο κόκκινες καμπανουλες κι από την κορυφή του να κρέμονται τσαμπιά σταφύλια. Σαν λάβαρο σε Διονυσιακή γιορτή. Σαν Επικούρεια υπενθύμιση για τον χρόνο που περνά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι η άδεια φωλιά που γράφει ο Ηλίας* -όνειρο που δεν αφέθηκε να μεγαλώσει και λοξοδρόμησε στη φρίκη...
Μέρος της γιορτή της ζωής κι αυτό Τασούλα μου.
* Παρεμπιπτόντως συνιστώ ανεπιφύλακτα το άρτι εκδοθέν απότην Κίχλη βιβλίο διηγημάτων του Ηλία Παπαμόσχου "Η αλεπού της σκάλας".
Υψηλή λογοτεχνία!
Ποιός είπε πως στους καιρους μας δεν γράφονται στολίδια;
Με δόνηση ψυχής.
Από τα ευγενή αποστάγματα της "απώλειας"...