Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Η γριά η βαβά μ’*



από το φωτογραφικό λευκωμα Mani-εκδόσεις AMMOS/ Photo Antonis Smaragdis

 

Μεταφορά στα ...ρουμελιώτικα ενός ποιήματος του Γάλλου Ζαν Ρισπέν από τον Ζαχαρία Παπαντωνίου

 

 

Η γριά η βαβά μ’, καλά υστιρ’ νά,
ταϊρνά ταϊρνά
σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
η βάβου η γρηούλα η αφιντιά τ’ ς
πήγι μι τ’ ρόκα στ’ ν αγκαλιά τ’ ς
κι έκατσι ’κειά κουντά στ’ φουτιά τ’ ς.

Κι’ οι τέσσερ’ π’ θα μας παν, αλλοί,
ταϊρνά ταϊρνά
στουν άλλουν ύπνου, (ώρα καλή)

κι οι τέσσιρ’ π’ θα μας πάν’ ουλ’νούς
κι τ’ς παραλήδις κι τ’ς αλλ’νούς


ίφιραν ’ν κάσσα τ’ μακρυά
κι ήρθαν κι τ’ν είπαν «Άιντι, γριά».

— Πιδιά μ’, ναρθου μιτά χαράς,
ταϊρνά ταϊρνά
σβούρα τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
βουλήθη να μι παρ’ ου Θιός; 


Δόξα σοι Κύριϊ των Δυνά—
Πιδιά μ’, ναρθού να πάου καλιά μ’…
Σταθήτι να τιλειώσου τ’ δ’ λιά μ’!

— Ως που να γνέεις κυρά βαβά,
ταϊρνά ταϊρνά
κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνά,
ως που να γνέεις θα μας νυχτόεις
κι είμαστι λίγου βιαστικοί,
Σι καρτερούμι αν θα μας δόεις
πέντι παγούρια μι ρακί.

— Ρακί δεν εχου στου κατώι…
ταϊρνάϊ ταϊρνάϊ
κι ούλου τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει.
— Δο μας παρά κι αυτός κιρνάει!
— Έχου σι κείνου του τσουράπ’…
Τουν πήραν τουν παρά κι χραπ! 
παν, κουρνιαχτός, στου μαγαζί
κι αφ’ καν τη γρηά τ’ βαβά μ’ να ζη.

Μια ουκά, δυο ουκάδις, τρεις, χάι, χάι!
ταϊρνάι, ταϊρνάι,
έρμου ρακί πώς γαργαλάει! 
— Βίβα, ορέ, βίβα κι άλλη μια!
Τάπα κι οι τέσσιρ’ στου μιθύσ’…
Τη βάβου μ’ τ’ ν έχ’ νι αλησμουνήσ'.

Κι η βάβου απ’ ώγνιθι πουλύ,
ταϊρνάι, ταϊρνάι,
τ’ν ιπήρι ου ύπνους σαν του π’λί
κειά στ’ φουτιά τ’ς απ’ γίν’κι στάχτ’
κι μάτα τ’ν αφ’κι σαν του π’λί
κι μάτα γύρ’ σι η γρηά τ’ αδράχτ’.

— Άϊντι κι νύχτουσι γρηά! 

(γύρ’ σαν κι οι τέσσιρ’ πω!, πω! πω!
μ’ ένα χαρούμενο σκουπό
βαϊζουντας σα δω, σα κει,
τύφλα και σκνίπα απ’ του ρακί)
αεί να σι πάμι – τράϊ – λα – λα!
στα κυπαρίσσια απ’ κατ’ τα ψ’ λα.

Κι μι κουτρώνια κι σφυριά
ταϊρνά γκα! γκοπ!
ταϊρνά γκαπ! γκουπ! 
 κι μι σκιπάρνια κι σφυριά
βάλανι στ’ ν κάσσα τα καρφιά
κι τ’ ν κάρφουσαν απ’ κατ’ απ’ παν’
κι τ’ σήκουσαν, γιε μ’, κι παν.

Κι απ’ του μιθύσ’ χάι, χάι, χάι, χάι!
ταϊρνά, ταϊρνά,
κι όπως δε γλέπαν ούτι τ’ μύτ’ τ’ς
η κάσσα τ’ς φαίνουνταν βαρειά
κι δεν κατάλαβαν τη γρηά
πως τ’ν αλησμόν’σανι στον σπίτ’ τ’ς!

Κι η γρηά η βαβά μ’
ταϊρνάι ταϊρνάι
Στου χέρ’ τ’ς τ’ αδράχτ’ στριφουγυρνάει
Η γρηά μι τ’ άσσουστα υστιρ’να
— Δόξα σοι, Κύριϊ των Δυνά—
Η γρηά η βαβά μ’ η αφιντιά τ’ς
Γνέθ’ κι θα γνέθ’ κουντά στ’ φουτιά τ’ς.






**στο βογατσιώτικο βέβαια ιδίωμα το  Η γριά η μπάμπου μ' [= Η γριά η βαβά μ’ ] μοιάζει με σωστό ...μπουμπουνητό!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου