Ο αγαπημένος φίλος Ζωγράφος (και όχι μόνον!!!!) Κώστας Λούστας, την απώλεια
του οποίου θρηνούμε σήμερα, είχε δημοσιεύσει συνεργασίες του σε κάποια
από τα φύλλα της εφημερίδας "Το Βογατσικό". Σ΄ένα από αυτά [φύλλο αρ.
96/Ιούλ.-Σεπτ. 1995] δημοσίευσε τον εκπληκτικό Ερωτευμένο Κορυδαλλό του. Τον οποίο και παραθέτω εδώ εις μνήμην...[υπόψη αναφέρεται στα 1946. Κι όλοι ξέρουμε τι γινόταν "εκεί πάνω" το '46.Είναι λοιπόν η Τέχνη μια μέθοδος (απο)φυγής ή Επ ...ανάστασης του Κόσμου;]
Ο
ερωτευμένος κορυδαλλός
(Κάμπος Φλώρινας 1946)
Πέρασε ο Ζέφυρος στα στάχια. χρύσωσε η θάλασσα! Πάει
κι έρχεται ο καρπός βαρύς και μεστωμένος γιορτή χαράς για το ψωμί που μέλλεται.
Λυγμός ανέβηκε στο λαιμό μου.
Μύγες και παπαρούνες και πτερωτά και μοσχοβολιές στη πόρτα του
καλοκαιριού. Είναι η ζωή που δεν θα την μάθω ποτέ. Είναι τα χέρια και το πρόσωπο
του Κυρίου όλα τόσο κοντά μου.
Που να πάω; Δεν θέλω να κουνηθώ μην πάρει ο άνεμος τα χρώματα και χαλάσω τη ζωγραφιά του που ψιθυρίζει ερωτόλογα στην Αιωνιότητα.
Που να πάω; Δεν θέλω να κουνηθώ μην πάρει ο άνεμος τα χρώματα και χαλάσω τη ζωγραφιά του που ψιθυρίζει ερωτόλογα στην Αιωνιότητα.
Τώρα τα μάτια μου βαδίζουν αργά στον ορίζοντα και σκοντάφτουν
αίφνης σ’ ένα μαύρο «κουρελάκι» που ανεβαίνει κάθετα στον ουρανό σαν πέτρα που
την πέταξε η γη και σταματά -για κάτι στιγμές- στο ύψος της λεύκας.
τώρα στριφογυρίζει πέντε δέκα φορές επί τόπου και ξαναπέφτει κάτω στις φράουλες
αφήνοντας στον αέρα μια θεότρελη κατέντσα φορτωμένη ημιτόνια που καταλήγουν σε
δυο ίδιες νότες στολισμένες με αποτζατούρες δώδεκα τον αριθμόν παρακαλώ. Θεέ
μου…
Δεν είναι να ζει
κανείς εδώ
Και να μην στρίψει…
ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΣΤΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου