Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Λυπητερά "από την Αμέρικα"...






Τα ξαδέλφια μου έλαβαν σήμερα μια στενάχωρη απάντηση στη ... Χριστουγεννιάτική τους κάρτα που είχαν στείλει στον Αντώνη Ζαχαρία στην Καλιφόρνια των ΗΠA...




Αγαπητοί Τασούλα & Γρηγόρη,



Θα ήθελα να με συγχωρέσετε που έκανα τόσο καιρό να σας γραψω… Με πολύ βαθειά θλίψη σας γράφω να σας πω πώς ο πολυαγαπημένος μας πατέρας, Τόνη, πέθανε στις αρχες του 2013. Σας ευχαριστώ για τη Χριστουγεννιάτικη κάρτα που του στείλατε. Οι φίλοι και συγγενείς του σήμαιναν τόσα πολλά γι’ αυτόν και παρ’ όλο το ότι εζησε στην Καλιφόρνια το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, η Ελλάδα ήταν πάντα στις σκέψεις του και κρατούσε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του.


Αν ποτε έρθετε στην Καλιφόρνια για διακοπές να ξέρετε ότι το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό για σας. 

Φιλικά, Ανν Ζαχαρίας.


Δεν θέλω θα σταθώ  σ' ένα είδος "νεκρολογίας" αυτού του ωραίου ανθρώπου για την πορεία του στη ζωή την πανάξια προκοπή του στα ξένα. Ξεκίνησε από το Βογατσικό, σπούδασε και εργάστηκε στην Αμερικανική Γεωργική Σχολη Θεσσαλονίκης και στη δεκαετία του '70 έφυγε από την Ελλάδα για να εγκατασταθεί μόνιμα στην Σάντα Μπάρμπαρα της Καλιφόρνια όπου εργάσθηκε σαν καθηγητής Μαθηματικών σε Πανεπιστήμιο. 
Ευφυής, προσηνής, φιλικός , άνθρωπος με φλόγα και έμπνευση. Δεν ξέχασε ποτέ το χωριό του, δεν άφησε ακαλλιέργητη την αγάπη του για την πατρίδα. Αγάπη που φαίνεται πέρασε και στα παιδιά του...

Θυμάμαι το καλοκαίρι του '95 που επισκέφθηκε το Βογατσικό  έστειλε απο την Αμερική φωτογραφικά στιγμιότυπα των συναντήσεών του  με φίλους αγαπημένους. Σκαρφάλωσε μαζί τους στα γύρω βουνά, κατέβηκε στον Αλιάκμονα, μπήκε σε κήπους σπιτιών ευώδεις, προσκύνησε μνήματα φίλων που είχαν φύγει...
Είχε στείλει τότε μια εκτενή επιστολή της οποίας είχα την τιμή και τη χαρά να γίνω αποδέκτης σαν μέλος της σύνταξης της εφημερίδας "Το Βογατσικό" [όσοι κρατούν αρχείο της εφημερίδας μπορούν να ανατρέξουν στο φύλλο αριθ. 96 και στις σελ.8-10,δημοσίευση με τίτλο "Αφιχθείς εξ Αμερικής και επιστρέψας" ]. Η επιστολή έκλεινε με το εξής:

(...) Έτσι λοιπόν μιαν επίσκεψη στο χωριό τη συνιστώ σε όλους τους ξενιτεμένους, παίρνοντας υπόψη ότι ο χωριό που οι σκέψεις μας κρύβουν, το χωριό που αφήσαμε πίσω από τόσα χρόνια ... ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ! Οι άνθρωποι που κρατουμε στη μνήμη μας λείπουν και δυστυχώς είναι αυτοί που κρατούμε μέσα μας όταν γυρίζουμε πίσω. Αισθανόμεθα μεγάλη απογοήτευσιν όταν βρεθούμε πίσω, διότι ο σημερινός κόσμος έχει αλλάξει παρα πολύ. Αλλά κι εμείς δεν είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, τα χρόνια που λείπουμε μας έχουν αλλάξει (...)
 

Σε όλες τις φωτογραφίες είχε βάλει τις δικές του λεζάντες. Αναδημοσιεύω σήμερα μερικές από αυτές.

Ποιός λέει ότι δεν έχει λεβεντιά το χωριό μας; Κι τι λεβεντιά:όλο χαμόγελο!



Το "πηγάδι" Τζίσκος ζει και βασιλεύει! Το νερό τρέχει μέρα και νύχτα.

Το αρχοντικό του Πανταζίδη. Οι ομορφιές των λουλουδιών σε όλα τα σπίτια ήταν θαυμάσιες το καλοκαίρι.

Το ποτάμι του χωριού μας. Όλοι έχουμε πολλές αναμνήσεις.


Θανάσης Πανταζίδης. Ένας εξαιρετικός χωριανός και θαυμάσιος άνθρωπος.


Στην κορυφή του βουνού. Μάζεψα τσάϊ και "μυτιρίνα" και τα ευχαριστιέμαι εδώ στην Καλιφόρνια.

Πάντα σε μια τέτοια  κορυφή  θα σε θυμόμαστε Αντώνη!



 




1 σχόλιο: