Όταν μιλούν στο Βογατσικό για
Μεγάλο ευεργέτη των Σχολείων εννοούν πρωτίστως, όλοι φαντάζομαι, τον ευπατρίδη αρχιτέκτονα
Ράλλη Πλιούφα (γεννήθηκε στο Βογατσικό 222 χρόνια πριν). Με δική του δωρεά ιδρύθηκε
η Ελληνική Σχολή Βογατσικού (Αρρεναγωγείον) το 1856 που κάηκε το 1912. Βλέπω
στον κρατικό προϋπολογισμό των ιδρυμάτων και κληροδοτημάτων του 2018, πως
«κάτι» ακόμα μπαίνει στα ταμεία του
Δημοτικού σχολείου από το κληροδότημά του. Σιγά να μην… Οι προϋπολογισμοί καταπίνουν
τα πάντα, το γνωρίζουμε.
Αυτό όμως που δεν καταπίνεται είναι η παντοτινά θλιβερή όψη του τάφου του ΕΥΕΡΓΕΤΗ. Από παιδί ακόμα τον θυμάμαι χωρίς όνομα γραμμένο επάνω και σταθερά σ’ αυτήν την άθλια κατάσταση. Κάποτε βλέπαμε και τα κοκαλάκια του από το παραθυράκι του μνημουριού. Έδινε την εντύπωση ενός διωγμένου–παρείσακτου– αποσυνάγωγου έτσι παρατημένος έξω από τα όρια του νεκροταφείου, ακουμπισμένος πλάι στα ερείπια του ναού του Ι. Χρυσοστόμου. Όταν κατασκευάστηκε και η περίφραξη με τις τσιμεντογωνίες απόγινε το πράγμα. Τα τελευταία χρόνια μπήκε μ’ αυτές τις χοντρόβιδες και η ταυτότητα του ανδρός πάνω στο μνήμα. Κι αναρωτιέμαι όταν αναγέρθηκε ο «περικαλλής» ναός του Ιωάννη του Χρυσοστόμου, σχετικά πρόσφατα, κανείς δε σκέφτηκε ένα κοντύλι να από τα έξοδα να πάει για το καλλωπισμό του τάφου αυτού του σπουδαίου άντρα που ζητιανεύει φροντίδα έξω από την εκκλησιά; Ντρέπομαι για λογαριασμό όλων μας. Ειλικρινέστατα...
