Ρόδια, νερά και άγρια ζώα...

 

 

Στην λαογράφο του Βογατσικού 

Αγνή Π. Σταυρίδη

 

Τα ’λεγα κι δεν πίστιβαν

για συγγενείς για φίλοι

π’ την πιρογλιά μας έφαγα

Νοέμβρη το σταφύλι.

 

Κι απ’ τη ροδιά κατέβασα

ένα πανέρι ρόδια

που η φύση δίνει δωρεάν

και δε ζητά διόδια.

 

Ύστερα  προς το σούρουπο

μ’ έπιασε το μεράκι

στον Παπαδράμη για να πιω

το κρέχτο το νεράκι.

 

Ευθύς μόλις ξεδίψασα

κάθισα στο παγκάκι,

το ξύλινο λίγο πιο κει,

και φύσαγε αεράκι…

 

Σε λίγο, άμα νύχτωσε,

έκανα για να φύγω

δίπλα μου όμως ένιωσα

κάτι σπαράχκι λίγο:

 

Ένα μικρό ζωντόβολο,

όμορφο αρκουδάκι,

καθόταν στο Βογατσικό

στην άκρη στο παγκάκι.

 

Κι η αρκούδα η κυρά μάνα του

ξάπλουνιν παραπέρα

ψηλά μες στουν Αη Ν’κάνουρα

κι κοίταζι σιαπέρα.

 

Κι άλλος μού είπε το λοιπόν

πως τώρα τελευταίως

μέσα στο σπίτι του βιζόν

πληθύνονται ταχέως.

 

Αλούπες, λύκοι και βιζόν,

αρκούδες κι άλλα ζώα

μας ζώσανε ολόγυρα

και πού να πάμε τώρα;

 

                                    Ου Παζαριώτ’ς

 

 

ΓΛΩΣΣΑΡΙ

 

πιρουγλιά=κληματαριά

 κρέχτο=δροσερό, λαχταριστό

 σπαράχκι=κουνήθηκε

 Αη Ν’κάνουρας=ο άγιος Νικάνορας