scrolling σε χαρτί ή σε οθόνη;

 

                                                                                            © Αρχείο Νώντα Τσίγκα

 

ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΄60. Στα σκαλοπάτια μπροστά από τη μικρή τζαμόπορτα του παντοπωλείου «Η αλήθεια», του Χρυσόστομου Νικ. Λέτσα, ο νεαρός γιός του μπακάλη Κώστας Λέτσας, αργότερα ισόβιος ιδιοκτήτης του παντοπωλείου και  η νεαρή Ελένη, θυγατέρα του υποδηματοποιού  Ράλλη Τζημάκα, ποζάρουν καθιστοί και δήθεν βυθισμένοι στην ανάγνωση.

Η Ελενίτσα κρατά, ανοιχτό μπροστά της, κάποιο  μεγάλο λεύκωμα. Ο Κώστας, από όσα μπορεί κανείς να διακρίνει, ξεφυλλίζει το ολιγοσέλιδο βιβλίο «Ιστορικά  Βογατσικού» του Σιατιστέως δασκάλου και Βογατσιώτη γαμπρού, τότε Επιθεωρητή των Δημοτ. Σχολείων Καστοριάς και αργότερα Νομάρχη Καστοριάς, Κωνσταντίνου Παν.  Μπέντα (1905-1963), που είχε εκδοθεί στην Καστοριά το 1952 (Τύποις Υιοί Στεφ. Δούκη). 

Με ασφάλεια μπορούμε λοιπόν να θεωρήσουμε ότι η φωτογραφία αυτή είναι του 1952, και με βάση την αμφίεση των εικονιζόμενων νέων πως είναι τραβηγμένη μάλλον μεσοκαλόκαιρο. Ενδιαφέρουσα και η απεικόνιση των «ειδών οικιακής χρήσεως» της εποχής, που κρέμονται ή εκτίθενται ακουμπισμένα στην είσοδο του μαγαζιού: Λαμαρινένια σκαφίδια για πλύσιμο στο χέρι και σκούπες. Στην πόρτα μια διαφήμιση του Brasso (γυαλιστικό για χάλκινα σκεύη). Μια φωτογραφία για τη φιλαναγνωσία λοιπόν;  Σε μια νοητή προέκταση στο χρόνο σήμερα θα μπορούσα να φανταστώ τους δυο νέους σκυμμένους σε κάποιο τρομερό κινητό να μοιράζονται με «φίλους», «ακολούθους» και «επαφές», μηνύματα και φωτογραφίες ή να «σκρολάρουν» σε εικόνες, βίντεο ή πληροφορίες του διαδικτύου και chat τεχνητής νοημοσύνης. 

Τι χωρίζει αυτές τις γενιές που απέχουν κάμποσο η μια από την άλλη; Ποια ομάδα-γενεά είναι η ανυπόκριτα ειλικρινής; Ασφαλώς η δεύτερη. Και ποια αρκείται στο «απλούστερο» (όμως και στο «δήθεν», στην απατηλή πόζα;). Οπωσδήποτε η πρώτη. Και τι είναι αυτό που συνδέει και τις δυο;  Μα, τα νιάτα!

 

(Επιχρωματισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία από το αρχείο Νώντα Τσίγκα. Επιχρωματισμός και βελτίωση της εικόνας από τον Γιώργο Επαμ. Τσίγκα).