Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Τα πράγματα στη θέση τους...


[ μια επιστολή μου στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς]







Aγαπητή ΟΔΟΣ,
Στο υπ’ αριθ. 1266 φύλλο της εφημερίδας «Η Εποχή», της 27.9. 2015 και στην μόνιμη στήλη EX LIBRIS, δημοσιεύτηκε βιβλιοκριτικό κείμενο της κ. Μάρης Θεοδοσοπούλου για το καινούργιο βιβλίο διηγημάτων του Ηλία Παπαμόσχου [«Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες»] με τον τίτλο «Το κοίτασμα της γενέτειρας». Το κείμενο αναδημοσίευσε επίσης η ΟΔΟΣ στο φ. 805 της Πέμπτης 1.10.2015. Επιθυμώ να καταθέσω εδώ μερικά σημεία αντιρρήσεων, με την ελπίδα ότι θα τακτοποιηθούν ορισμένες -και ίσως όχι ιδιαίτερα σημαντικές- πραγματολογικού περιεχομένου ασάφειες ή στρεβλώσεις, που περιλαμβάνονται στο συγκεκριμένο κείμενο.


-Γράφει η κ. Θεοδοσοπούλου: […] σχεδόν συνομήλικη του συγγραφέα η Ελένη Τσαδήλα […].
Η Ελένη ["Νένη"] Τσαδήλα βέβαια πέθανε λίγο προτού κλείσει τα πενήντα πέντε της χρόνια.

Αναφέρει επίσης η κ. Μ.Θ: […] Θα μπορούσε, ωστόσο, να εμπνευστεί μία ιστορία [εννοεί να εμπνευστεί ο Η. Παπαμόσχος] για το συναπάντημά της [Νένης] με τον Γκολομπία.


Mάλλον ατυχής και άδικη η παραίνεση της κριτικού προς τον συγγραφέα για τα μαύρα θανατηφόρα «ρόδια» του. Ας μην ξεχνάμε πως η Νένη εργάστηκε ακάματα με τον πολιτιστικό Σύλλογο «Σπασμένο ρόδι» της Καστοριάς του οποίου υπήρξε η ψυχή και το αίμα. Η σύλληψη του Παπαμόσχου να μιλήσει τόσο αφαιρετικά και «κρυπτικά» με το κοτσύφι που τσιμπολογά τα ατρύγητα ρόδια το καταχείμωνο ήταν πολύ ευρηματική. H Nένη Τσαδήλα φυσικά συναντήθηκε πρώτα με τον έργο του Παπαμόσχου και πολύν καιρό αργότερα με το έργο του Γκολομπία (μετά το θάνατο του Γιώργου - όταν κυκλοφόρησαν τα διηγήματά του). Με το "Σπασμένο ρόδι" μάλιστα παρουσίασε δραματοποιημένα στην Καστοριά και στη Θεσσαλονίκη διηγήματα από την πρώτη του Συλλογή «Καλό ταξίδι κούκλα μου» πριν από κάμποσα χρόνια.


Και γράφει επίσης παρακάτω η έγκριτη κριτικογράφος: [...] «Ο άγιος Ζαμπλακάς», που είχε παραληφθεί στη συλλογή, βγήκε από το περιθώριο, το χάρηκαν οι Καστοριανοί σε παράσταση και μετά, σε βιβλιάριο […]


Είναι αλήθεια πως οι Καστοριανοί χάρηκαν μεν την παράσταση (όσοι λίγοι κι εκλεκτοί την παρακολούθησαν). Το « βιβλιάριο» όμως το οποίο κυκλοφόρησε εκτός εμπορίου σε 500 αριθμημένα αντίτυπα τα οποία διανεμήθηκαν χέρι-χέρι ή στάλθηκαν σε λίγους ανά την Ελλάδα, μάλλον δεν το χάρηκαν ΚΑΘΟΛΟΥ.

Απορίας άξιον ωστόσο παραμένει, το γεγονός ότι τα μέλη του συλλόγου «Σπασμένο Ρόδι» -χάρη στην τουλάχιστον περίεργη στάση της προέδρου του κας Α. Ιωακειμίδου* - δεν εδέησε να αποκτήσουν αντίτυπα του μικρού βιβλίου. H «επίσημος» εκπροσώπηση του Συλλόγου τήρησε σιωπή σε όποια σχετική νύξη ή απόπειρα επικοινωνίας για το συγκεκριμένο θέμα...

Οι Βογατσιώτες από την άλλη -εννοώ: οι τωρινοί κατοικούντες την γενέτειρα του Γ. Γκολομπία- επίσης δεν θέλησαν [στα πλαίσια των «Δραγουμείων 2014», τον καιρό που ακόμα η Νένη ζούσε], ούτε την προταθείσα μαγνητοσκοπημένη προβολή της παράστασης "O Άγιος Ζαμπλακάς" αλλά ούτε και την δωρεάν διανομή αυτού του μικρού βιβλίου, με την ευκαιρία της προβολής της θεατροποιημένης μορφής του ομώνυμου διηγήματος.

Με τιμή
Νώντας Τσίγκας΄
Θεσσαλονίκη 9.10.2015

* Επισυνάπτω απόσπασμα της επιστολής μου της 15.3.2015 προς την κ. Ιωακειμίδου: [...] επειδή βλέπω πως ούτε ο καιρός, ούτε οι συνθήκες ευνοούν την εκπλήρωση μιας μικρής συγκέντρωσης στη μνήμη της Νένης στον «Βυσσινόκηπο», ή κάπου ανάλογα αλλού, και όπως είχα υπολογίσει στο διάστημα από Μάρτη μέχρι Απρίλη... [...] αποφάσισα να σας ζητήσω μια λίστα με τα ονόματα μελών, συντελεστών του «Σπασμένου Ροδιού» (30-40 ονόματα;) την οποία μπορείτε να μου τη στείλετε είτε με mail είτε ταχυδρομικά. Θα φροντίσω με κάποιον τρόπο να σας αποστείλω τα αντίστοιχα αριθμημένα […] αντίτυπα του Αγίου Ζαμπλακά που συμπληρώνει τα άπαντα του Γιώργου Γκολομπία σαν ελάχιστη από μέρους μας συνεισφορά στη μνήμη της Νένης Τσαδήλα. 

ΥΓ. Σε σημερινή μας τηλεφωνική επικοινωνία η κ. Ιωακειμίδου -με την ευκαιρία της επικείμενης δημοσίευσης των παρατηρήσεών μου στην ΟΔΟ- μου έκανε γνωστά τα εξής: (α) πως μου απέστειλε επιστολή (την οποία βεβαίως εγώ ουδέποτε παρέλαβα…) όπου είχε συμπεριλάβει κατάσταση με τα ονόματα των μελών του Συλλόγου και (β) ότι επιχείρησε να με βρει στο τηλέφωνο (όπου εγώ ποτέ δεν απάντησα). Φαντάζομαι πως κι αν ακόμα είχε επιχειρήσει άλλον τρόπο επικοινωνίας (πχ e-mail αφού σχετική διεύθυνσή μου είχε στη διάθεσή της ) πάλι …δεν θα είχε καταφέρει εδώ κι έξι μήνες να με «πετύχει»! Φαίνεται πως στην περίπτωσή μας κάλιστα επιβεβαιώνεται η σατιρική παράφραση των γνωστών στίχων από τον αείμνηστο Μίμη Σουλιώτη:
       Scripta Volant, verba manent*.

*"Τα γραπτά χάνονται τα λόγια μένουν"[=πληρης αντιστροφή της γνωστής φράσης από τα λατινικά]



[Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΟΔΟΣ της Καστοριάς  στις 15 Οκτωβρίου 2015, αρ. φύλλου 807]



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου