Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2015

Μη βιαστείς ν' απαντήσεις...


στον Χάρη Αθ. Σιμώτα 

 
φωτ. Χάρης Σιμώτας


...και  πεις "εγώ το ξέρω"
για το δέντρο αυτό που σε ρωτώ.
Γιατί, όχι... δε λέω για κείνες τις δυο άφυλλες λεύκες
σκέλεθρα του φθινοπώρου,
πινέλα ζωγράφου με στραγγισμένο μέχρις οστέων
το χρώμα τους
που υψώνονται επιδεικτικά στα δεξιά σου...
τον ουρανό γρατζουνώντας με τα νύχια τους
Μήτε τα πεύκα τα εναπομείναντα
από τον Αρμαγεδώνα  της άτακτης φυγής
βετεράνοι γιομάτοι κάμπιες, τραυματίες
από το παλιό Τάγμα του Πυροβολικού
που έπιανε όλο το μέρος πίσω από το εκκλησάκι που βλέπεις
το χτισμένο με τις οικονομίες μιας ζωής
-στην Αυστραλία πιάτα πλένοντας, 

ή  κάτι άλλο παρεμφερές και δυσβάστακτο

του βιοπορισμού  επάγγελμα υπομένοντας.
Όμως τα τάματα: Τάματα.
Μπροστά κι από τα Τάγματα προτάγματα!

Mα, σου λέω για το ά-φιλο αυτό και μόνο
με το θηλυκό όνομα δεντρί...
"Του Λιόκα το δέντρο" θα μου πεις για να ξεμπλέξεις
Γένος ουδέτερο…  Λάθος αγαπητέ!
Εγώ θα συνεχίσω να σου λέω πως λάθος κάνεις οικτρό
πως ναι μεν εκεί ήταν τ' Λιόκα του δέντρου
αλλά... αυτό που βλέπεις δεν είναι άνθρωπέ μου

Ιδού  και ο καρπός του!


φωτ. Νώντας Τσίγκας

Κι επομένως,
θα χρειαστείς μάτια παιδιού -που τα ’χασες-
και ουρανίσκο υψηλόφρονος και λεπτεπίλεπτου δοκιμαστή
που αρέσκεται στα ταπεινά  και στα ελάχιστα
γιατί γνωρίζει πως από ’να τίποτα χτίζεται ο Παράδεισος
Κι η παιδική ηλικία που τον κατασκευάζει
έχασε το ταλέντο της 
και ανεπιστρεπτί απέδρασε.
Τρέχοντας!

Ποιό είναι λοιπόν αυτό το δέντρο
που πίνει πεθαμένο νερό κι ανασταίνεται
και ποιός ο καρπός του;
Και δεν ρωτώ τους μνήμονες,
τους πολυπράγμονες και τους φυσιοδίφες
Αλλά ρωτώ εκείνους με το μόνιμο ρίγος της άγνοιας

-που γεννά η γνώση- και τους αιώνια θλιμμένους.
Ο ευρών αμοιφθήσεται...

Εν τοις ουρανοίς
σκαρφαλωμένος στο δέντρο.




 

7 σχόλια:

  1. Μας έφτιαξες τη μέρα, πάλι, Νώντα. Οι λέξεις, λιθάρια που κατηφορίζουν, αποσπόμενα από το σώμα της γλώσσας που δονεί και δονείται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Απαντήσεις
    1. Mπρε ...."καρφί" του διαόλ' -πως να σ' ειπεί καένας-
      Γιατί δeν αφήν'τς ψίχαλας ..."σασπένς" 'οπoυς λέμι κι ιμείς ιεκί απάν' στ' ...."Μύκουνου" τ'ς Καστουριάς";

      Διαγραφή
  3. Γιάννης Ιωακειμίδης23 Νοεμβρίου 2015 στις 7:23 π.μ.

    Το βουτηγμένο στο μελάνι φτερό, σταμάτησε από χρόνια να γρατζουνάει και να χαράζει τίς λέξεις στο χοντρό χαρτί. Πρίν ακόμη τις διαβάσουμε, ακούγαμε να ξύνουν και καμιά φορά να ματώνουν του τετράδιου το δέρμα, αλλά καμιά φορά και τις ψυχές μας. Με χαρά αναγνωρίζω την ίδια δύναμη σε κάποια πληκτρολόγια. Καλό απόγεμα Νώντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάνη μου, το πληκτρολογιό μου [γράφω με το ένα δάχτυλο-άντε δύο το πολύ.... ακόμα!!!] κι εγώ σ' ευχαριστούμε για την επίσκεψη την αγάπη και την τιμή.

      Διαγραφή
    2. Θεός φυλάξοι "Γιάννη" μου ήθελα να πω ...και προφεσόρ Βαρουφάκης κόντεψε να μας βγει...
      (αυτός βεβαια τα πληκτρολόγια τα τάραξε!)

      Διαγραφή