Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Μετά τη γιορτή...




   Κίτρινες καρέκλες στην πλατεία του χωριού  Πλάτάνος Σάμου- Δεκαπενταύγουστος 2013
(φωτ. © Ν.Τσίγκας)



"Εννέα παρά τέταρτο πρωί του Σαββάτου 24/08/2013. 
Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Ο τόπος δονείται στους ρυθμούς της "μουσικής" ενώ κάποιοι δειλά δειλά ξεπροβάλλουν και προσπαθούν να δουν τι τους στέρησε τον ύπνο. ΕΝΑΣ "ξεχασμένος" -ποιός ξέρει από πού- δεν εννοεί να το βάλει κάτω και συνεχίζει να χορεύει απολαμβάνοντας το ποτό και τον καπνό του κρατώντας "άγρυπνο" ένα ολόκληρο χωριό...


Καληνύχτα συγχωριανοί... εγώ πάω για ύπνο!
Εύχομαι τουλάχιστον σήμερα να μην ξενυχτήσετε για τον ίδιο!


 Αυτό τον τρόπο "διασκέδασης" μπορείς να τον βρεις οπουδήποτε.
Στο χωριό μας άλλα περιμένουμε να δούμε και να χαρούμε. Αλλά, τί να λέμε τώρα..."

                          
                                            (απόσπασμα  ενός  e-mail που έλαβα  από αγαπημένο φίλο)




Όταν ο καθιερωμένος "γιορτασμός" καταντήσει κουραστικά αναμενόμενος...

Όταν  διασκέδαση του ενός καταντά μαρτύριο του άλλου.

Όταν ο παρονομαστής στο κλάσμα (παρουσίες -απουσίες) μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο.

Όταν η Ομογένεια "εις την ξένην" μετράει ήδη την τέταρτη γενιά...

 Όταν  κυριώτερος Σύλλογος-εκπρόσωπος των "αποδημούντων Βογατσιωτών" στην Ελλάδα έχει ηχηρά σιωπήσει...

Θαρρώ, πως σαν συγκομιδή της γιορτής θα 'χει  απομείνει όλο ετούτο το αναποδογυρισμένο καρεκλομάνι κι ο σωρός των σκουπιδιών από πλαστικά ποτήρια και πιάτα...

Α, ναι! Και τα μπόλικα καφάσια με τα αδειανά  μπουκάλια της μπύρας και της ρετσίνας "προς επιστροφήν"! 

[Άντε να βάλουμε στα "συν"και δυό φανταχτερούς γύρους στο χορό και πως τα σουβλάκια ήταν και φέτος πολύ εντάξει...]

AΛΛΑ με το "ΘΕΜΑ" μας  δεν έχουμε πρόοδο. 
Δυστυχώς καμία!

                         (Όμως για ποιό θέμα άραγε μιλώ;)



Ύπνος σε νταούλι- Βογατσικό περίπου 1957 (αρχείο Ν. Τσίγκα)


ΥΓ. Ίσως ακόμα κι αυτήν την επιτυχία της θεατρικής παράστασης ("Σαν παλιό Σινεμά") στον αύλειο χώρο  του Παλιού Δημοτικού Σχολείου επισκίασε για μιαν ακόμα φορά η επίδειξη (...ανήμερα τα Νιάμερα!!!) ...γυμνών κρεάτων (sriptease) στο χώρο ενός  ...παλιού κρεοπωλείου! 



Τετάρτη 21 Αυγούστου 2013

Στα "Νιάμερα" 1964 και 1997.



 Κι ακόμα μια φορά...








(...) Στα νεαήμερα τ' αγαπημένα
της δοξασμένης μεταστάσεώς σου
ήθελα νάμαι να ψάλω το "Πεποικιλμένη..."
στο πανηγύρι το σεμνό.


Να βλέπω να θαμάζω τη μορφή σου
με τα ματάκια τα κλειστά,
με τα χεράκια σταυρωμένα,
κι ο Υιός σου να κρατεί την άμωμη ψυχή σου,
ως τρυγόνα στα χεράκια·

κι Απόστολοι εκ περάτων
στα σύννεφα επάνω πετώντας,
κι Άγγελοι με σταυρωμένα χέρια
βλέπουν το θάμμα το φριχτό!
(...)

                       Αλεξ. Παπαδιαμάντη , "Στην Παναγία την Κεχριά"



           

                     1964 - στο ποτάμι


  Σάντοβο ανήμερα της γιορτής. Στον Αλιάκμονα.
   Από τα αριστερά στη φωτογραφία: +Ζήσης Ρίζος ("Τζήκας τ' Μπάγκαβ'"), 
   ο ακούραστος εργάτης της "ντριστέλας" κι ο γυιός του  Δήμητρης Ζ. Ρίζος,
  +Κλεοπάτρα Σαββαρίκα, Γιάννης Αθ. Πανταζίδης ( κρατώντας ένα  
Συρτάρι  στο αριστερό του χέρι ).  Αρχείο Ν.Τ.


                     1997 -στην Παναγιά στ' αμπέλια


Ανάβοντας κερί στην Παναγιά στ' αμπέλια.
+Στέργιος Παπαστεργίου και +Κλεοπάτρα Σαββαρίκα.  Αρχείο Ν.Τ.



ύπαιθρος εκκλησία


Mε αφορμή τα “νιάμερα” γεμίζει το χωριό κόσμο και ζωή. Μια γιορτινή σύναξη που σου επιτρέπει να διαπιστώνεις, ψηλαφώντας το σφυγμό του Βογατσικού, τι απόμεινε ακόμα ζωντανό, τι έσβησε και τι αργοπεθαίνει.

Τραγούδια, χοροί και ξεκαρδίσματα κάτω απ’ τους ίσκιους πανύψηλων δέντρων στο Σάντοβο

Καθώς ο ήχος του νερού που στέλνει ο «Λουσκιώτης» στ’ αυλάκια ακούγεται πια σαν ψίθυρος. Όμως κάποτε ήταν σαν δροσερό γέλιο και τραγούδισμα που συντρόφευε τους ρυθμούς της δουλειάς. Το σκάψιμο, τ' αυλάκιασμα, το πότισμα, το κορφολογημα, τ' αραίωμα, το φύτεμα, την ιερή  συγκομιδή...

 Πιο κεί  ο Αλιάκμονας συνεχίζει να κυλάει θυμώνοντας στις στροφές της κοίτης του. Όμως δεν είναι πια εκείνο το παλιό ποτάμι…

Τα νιάμερα αποτελούν μια απαραίτητη ανάσα μέσα στο κατακαλόκαιρο για τους «παραθεριστάς» και τους ντόπιους όσους  ρίζωσαν εδώ, εργάτες της γης του Σαντόβου -όσους απόμειναν πια- και μη. Οι δεσμοί στεριώνουν πιο καλά με κρασί, με τραγούδια  με γέλια και πειράγματα. Και με ιστορίες που ξαναθυμίζουν και «ξυπνούν».

Το Βογατσικό γιορτάζει και προσεύχεται…

Νιάμερα και το Σάντοβο έχει την τιμητική του. Η απροσχημάτιστη και βάρβαρη διχοτόμησή του από τον «μεγάλο δρόμο» που άλλαξε τελείως τη φυσιογνωμία της περιοχής, δεν έχει καταφέρει να εμποδίσει ή να ακυρώσει αυτά τα επετειακά για ορισμένους ραντεβού στην αγκαλιά του.
 Και πάλι αντηχούν εδώ φωνές, μικρές φωτιές ανάβουν για να δεχτούν τις λιγοστές φέτος σούβλες, κιλίμια και κουρελούδες στρώνονται στους μπαχτσέδες κάτω από πλούσιους ίσκιους. 
Μια τελετουργία που κρατάει χρόνια επανέρχεται και σήμερα.

Για όσους δεν χώρεσαν ή δεν βρέθηκαν στην ώρα τους στην λειτουργία, έξω από την «Παναγιά στ’ αμπέλια» περιμένει η μαλάθα με τ’ αντίδωρο και το νάμα. Πάντα πίστευες πως αυτή και μόνο η επαφή με το Σάντοβο ήταν μια αληθινή μετάληψη. 
Και να που αυτό επιβεβαιώνεται: ιδού εμπρός σου η ΥΠΑΙΘΡΟΣ εκκλησία!

Άνθρωποι που ξόδεψαν σχεδόν όλη τη ζωή τους στη σκληρή δουλειά εωθινοί πρίγκηπες των μπαχτσέδων, ακάματοι, νυκτοπόροι καβαλλάρηδες, ιδανικοί οδοιπόροι, σε αγόγγυστο μεροδούλι - μεροφάϊ, σ’ έν' αδιάκοπο δημιουργικό αλισβερίσι με τη γόνιμη γη. Αλλού μπήγοντας παλούκια για ν’ ανέβουν οι φασολιές. Άλλοτε αραδίζοντας κοκκάρι και πατάτες. Ποτίζοντας το καλαμπόκι  και βλέποντάς το με λαχτάρα να ψηλώνει και να δένει καρπό. Κανακεύοντας τα ζαρζαβατικά: τις ντομάτες, τ’  αγγουράκια, τα πιπέρια, τις μελιτζάνες. Στήνοντας «κρεβάτια» για να ξαπλώσουν τα λαμπρά κουρίθια. Κάνοντας σαν μικρά παιδιά σαν έβλεπαν πως ωρίμαζαν και γλύκαιναν τον καρπό τους τα καρπούζια και τα πεπόνια...

Η γη αυτή φυσικά δεν τους έκανε πλούσιους, γιατί οι νόμοι της ζωής δεν εξασφαλίζουν αμοιβή αντάξια της εργασίας. Και τι μ’ αυτό όμως; Είδαν τα παιδιά τους ν’ ανθίζουν και να προκόβουν μεγαλωμένα από -και με- το Σάντοβο. Δηλαδή με τιμιότητα και δουλειά. Ποια μεγαλύτερη κατάθεση από αυτήν και ποιός τόκος ακριβότερος;

Σήμερα είναι όλοι εδώ. Και θυμούνται…






[Απόσπασμα -με λίγες καινούργιες προσθήκες /διορθώσεις στο ξανακοίταγμα-  από κείμενό μου που με τον τίτλο "Ημερολόγιο Αυγούστου '92-Βογατσικό" δημοσιεύθηκε το 1992 στην εφημερίδα "Το Βογατσικό", αριθ. φύλλου 83, σελ. 8&9. Για κάποιες αποστροφές  του συνολικού κειμένου, η Σύνταξη της εφημερίδας  δέχτηκε τότε απανωτές  επιστολές διαμαρτυρίας "επωνύμων", ακόμη και εκ μέρους του Προέδρου  της Κοινότητας, πράγμα που οδήγησε στην οικειοθελή αποχώρησή μου από την εφημερίδα και την ομάδα σύνταξης].





                                                           ΝΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ




Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Eγένετο φως !



και μία  ...εξαφάνιση 


 





Στον τύπο της Καστοριάς δόθηκε κατά το δεύτερο 10ήμερο του Αυγούστου (16 Αυγούστου!)  το πρόγραμμα των εκδηλώσεων που διοργανώνει και πάλι φέτος ο Σύλλογος γυναικών Βογατσικού "Η Βογατσιώτισσα"

Κοιτάζοντας το φετινό πρόγραμμα έχω να παρατηρήσω τα εξής:


Δεν υπάρχει πουθενά αναφορά σε "Δραγούμεια"... (η εξαφάνιση που λέγαμε). Κι όμως ο θεσμός αυτός θα μπορούσε να περιλαμβάνει ένα σωρό εκδηλώσεις  καθ' όλη τη διάρκεια του θέρους με κορύφωση τις εκδηλώσεις για τα "'νιάμερα". Δυστυχώς φαίνεται ουδείς μέχρι στιγμής έχει αντιληφθεί στο Βογατσικό τη σημασία της πρότασης και πρωτοβουλίας του Χρυσ. Τζημάκα... 


Απουσιάζει (κατά τα "ειoθώτα") παντελώς ο Σύνδεσμος Βογατσιωτών Θεσσαλονίκης μη μετέχοντας ούτε στο οργανωτικό μήτε στο χορηγικό πλαίσιο. 


Όσο για τα ..."κλαπατσίμπαλα"* με τους κλόουν (!!!)  αποτελούν ΙΣΩΣ  αυτά κάποιο παλαιό -άγνωστο σε μας, ωστόσο μάλλον "χαρούμενο" βογατσιώτικο δρώμενο, που θα αναβιώσει εκτάκτως λόγω του θερμού φετινού καλοκαιριού!


Οι χοροί βεβαίως και τα σουβλάκια καλά κρατούν παρά την "Κρίση".

Και εις άλλα με υγεία λοιπόν! Κι τ' χρόν' καλόκαρδ'!





*κλαπατσίμπαλα = γένος ουδέτερο. Το συναντάμε μόνο στον πληθυντικό.
  Σημαίνει ενοχλητικά μουσικά όργανα ή όργανα που παίζονται με
 τέτοιο τρόπο ώστε δεν παράγουν μουσική αλλά θόρυβο.



Σύλλογος Γυναικών Βογατσικού “Βογατσιώτισσα”

Εννιάημερα ('νιάμερα) της Παναγιάς 


ΠΕΜΠΤΗ 22 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 


ΩΡΑ 8.30 μ.μ.
ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΚΛΑΠΑΤΣΙΜΠΑΛΑ (ΚΛΟΟΥΝ)


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 23 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΠΡΩΙ: ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΟ ΣΑΝΤΟΒΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗΣ ΦΑΣΟΛΑΔΑΣ

ΩΡΑ 9.30 μ.μ.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΤΗΝ ΛΕΧΟΒΙΤΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ

ΣΑΒΒΑΤΟ 24 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 


ΩΡΑ 9.30 μ.μ.
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΓΛΕΝΤΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΥΤΙΚΟΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ 25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ


ΩΡΑ 8.30 μ.μ.
ΣΤΟΝ ΠΡΟΑΥΛΙΟ ΧΩΡΟ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ
ΣΕ ΜΙΑ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΑΓΑΠΗΣ ΤΗΣ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΟΜΑΔΑΣ ΑΡΓΟΥΣ ΟΡΕΣΤΙΚΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΒΟΓΑΤΣΙΚΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ “ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ”, ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑΝ Ν’ ΑΓΑΠΟΥΝ**.

**Εικάζω πως πρόκειται και πάλι για χορηγία του ζεύγους Ν. Νάτσινα-Σ. Τζημάκα στη μνήμη Χρυσ. Τζημάκα.



ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ:
Εννοείται πως πληροφορήθηκα τυχαία μέσω του τύπου για τις εκδηλώσεις αυτές.
 Όπως άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια συμβαίνει...


ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ

Ου απάν’ κι ου κάτ’ ου κόσμους 

(Ιστουρία φόβια αλλά καν’ πένθιμ’), 

Νώντας Τσίγκας, εκδ. Σύνδεσμος Βογατσιωτών Θεσσαλονίκης «Ο Άγιος Κωνσταντίνος», σελ. 144.*





Το μυθιστόρημα του Νώντα Τσίγκα είναι γραμμένο στο βογατσιώτικο ιδίωμα και δημοσιεύτηκε σε δέκα συνέχειες (1990-1997) στην εφημερίδα το Βογατσικό, πριν κυκλοφορήσει σε ξεχωριστή έκδοση. Παράλληλα το κείμενο είναι γραμμένο και στην καθομιλουμένη για να μπορεί ο αναγνώστης να βρίσκει τις απαραίτητες εξηγήσεις όπου δεν καταλαβαίνει κάτι από τα βογατσιώτικα. Το βιβλίο είναι εικονογραφημένο με σχέδια του συγγραφέα.
Πρόκειται για μια ιστορία αχαλίνωτης φαντασίας. Ο ήρωας έχει πεθάνει από το ’40 και την εποχή της Γερμανικής Κατοχής, αλλά μετά από 60 χρόνια και λόγω καλής διαγωγής καταφέρνει να πάρει μια ολιγοήμερη άδεια από τον Παράδεισο για τον Κάτω Κόσμο που (σε αντίθεση με την παράδοση) είναι ο κόσμος των ζωντανών. Μετά από αρκετές γραφειοκρατικές διατυπώσεις, μαζεύει τα κοκκαλάκια του που είχανε σκορπίσει σε διάφορα σημεία και είναι έτοιμος για το ταξίδι της μεγάλης επιστροφής. Επιλέγει να πάει –πού αλλού;– στον τόπο του το Βογατσικό. Εκεί, λόγω των παλιών του ρούχων και της συμπεριφοράς του τον περνάνε για νεοφερμένο αλβανό (η ιστορία τοποθετείται στις αρχές της δεκαετίας του ’90) και μετά από διάφορες περιπέτειες που τις περιγράφει με αρκετό χιούμορ και στωικότητα και αφού παίρνει παράταση στην άδειά του από τον Αρχάγγελο, πάει στη Θεσσαλονίκη να βρει έναν εν ζωή εξάδελφό του. Αν και συνομήλικοι, ο ένας λόγω του θανάτου του φαίνεται νεότατος και ο άλλος είναι σε προχωρημένο γήρας. Ο γηραλέος ξάδελφός του τού διηγείται τις δικές του περιπέτειες και τι σκάρωσε για να ξεφύγει από το γηροκομείο που τον είχαν κλείσει τα παιδιά του. Εδώ ο συγγραφέας θίγει με πολύ ευρηματικό τρόπο το πρόβλημα της εγκατάλειψης αλλά και της εκμετάλλευσης που υφίστανται τα άτομα της τρίτης ηλικίας από το περιβάλλον τους, κυρίως το στενά οικογενειακό. Μετά από μια απροσδόκητη εξέλιξη όπου τα δύο ξαδέρφια γίνονται πλούσιοι, οι ζωές τους ακολουθούν μια άλλη τροπή, ξεφεύγοντας, έστω για λίγο, απ’ τη μιζέρια, χωρίς όμως να χάσουν το μέτρο και την αυτοσεβασμό τους. 
Το βιβλίο που όπως προείπαμε είναι γραμμένο στο βογατσιώτικο ιδίωμα και στην καθομιλουμένη, διαβάζεται στα βογατσιώτικα. Ο λεκτικός και εκφραστικός πλούτος της συγκεκριμένης ντοπολαλιάς όπως και κάθε ντοπολαλιάς δύσκολα μεταφέρεται στην καθομιλουμένη με την ίδια αποτελεσματικότητα. Και αυτό, γιατί όπως έχουμε ξαναγράψει από εδώ, "Η γλώσσα είναι κάτι παραπάνω από ένα σύνολο λεκτικών µέσων επικοινωνίας. Εµπεριέχει ισχυρούς κώδικες αντίληψης και προσανατολισµού του ατόµου στην κοινωνική πραγµατικότητα που τον περιβάλλει, λειτουργώντας ως φορέας µεταβίβασης και κληροδότησης εµπειριών από γενιά σε γενιά. Κώδικες ικανούς να λειτουργήσουν αποτελεσµατικά για το άτοµο ακόµα και όταν αυτό ζει σε χώρους ολότελα ξένους, αποκοµµένο από τον γενέθλιο τόπο όπου έµαθε να µιλά. Φαίνεται ότι η γλώσσα και το τοπικό ιδίωµα, σαν φορέας µεταβίβασης των γνωσιακών παραδόσεων µιας κοινωνίας ή κοινότητας κατά τη διάρκεια της ενηλικίωσης του ατόµου, δηλαδή σαν φορέας πολύπλευρης καλλιέργειας, ριζώνει και παραµένει ένας ισχυρός παράγοντας διατήρησης της ταυτότητάς του, ακόµα και σε καταστάσεις έντονης κοινωνικής ρευστότητας (κάτι που πολύ ξεχνούν όσοι κοινωνιολόγοι αρέσκονται να φιλολογούν και να υπερθεµατίζουν περί της κρίσης ταυτοτήτων). Είναι ένα έτοιµο και αξιοθαύµαστα ανθεκτικό υλικό, που επαναχρησιµοποιείται, και που επικαθορίζει κι αυτό σε ένα βαθµό το έργο, όπως τα υλικά που ανασυνθέτει ο παραδοσιακός µάστορας ασκώντας τη µαστορική του", καθώς περιγράφει στο κλασσικό βιβλίο του Άγρια Σκέψη ο κορυφαίος ανθρωπολόγος-µελετητής Λεβί Στρως. 

                                                                                               Σταύρος Γκαϊτατζής

* Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό "ΦΑΡΦΟΥΛΑΣ"  σελ.21, Τ.13, Σεπτέμβριος (Φθινόπωρο) 2010


Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Μια βουβή προτομή στο έλεος ορέξεων και "ιδεών"...







"Οι διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους ενόνονται μέσα μου και σβήνονται, και έτσι είναι οι άνθρωποι ίδιοι, αφού εγώ τους βλέπω όλους και τους βλέπω κατά το δικό μου τρόπο, τον ένα".
                                  Ίων Δραγούμης "Φύλλα ημερολογίου Δ΄(1908-1912)" 




Διαβάζω μια "είδηση" σε διάφορα blogs της Δυτικής Μακεδονίας: 


"Κλιμάκιο συναγωνιστών της "Χρυσής Αυγής" από τη Δυτική Μακεδονία επισκέφθηκε τον τόπο καταγωγής του Ίωνα Δραγούμη,το Βογατσικό Καστοριάς, την Κυριακή 4 Αυγούστου 2013. Στην κεντρική πλατεία του Βογατσικού, όπου υπάρχει ο  ανδριάντας [εννοεί προτομή] του Ίωνα Δραγούμη, ο συναγωνιστής [...], εκπροσωπώντας την Χρυσή Αυγή στη Δυτική Μακεδονία, κατέθεσε στεφάνι ως ελάχιστο δείγμα τιμής και μνήμης στον μεγάλο αυτόν Έλληνα ο οποίος δολοφονήθηκε από τους πολιτικούς του αντιπάλους στις 31 Ιουλίου 1920.Ο Εθνικός Ύμνος και ο ύμνος του κινήματος μας έκλεισαν την λιτή και σεμνή τελετή (...)".


Δεν ξέρω γιατί αυτή η "τελετή μνήμης" μου έφερε στο νου τη σκηνή της σύλληψης και εκτέλεσης του  Ίωνα εκείνον τον φρικτό Ιούλιο του 1920 στην Αθήνα απέναντι από το σημερινό Ηilton στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας. Ο Ίωνας τώρα σύρεται σε "τιμές" από ένα σμάρι ανθρώπων που δεν είναι δυνατό να 'χουν αγγίξει τις ιδέες του, το πνεύμα του, τον πλούτο της γλώσσας του, την ευγένεια της ψυχής του. Και φαντάζει αυτό σαν μια ακόμα δολοφονία του. Για πάνω από ενενήντα χρόνια, από τον άδικο θάνατο του Ίωνα, το κατεστημένο συσκοτίζοντας, διαστρεβλώνοντας, αποσιωπώντας το έργο του και αφήνοντάς το στο έλεος κομματικών, πολιτικών και ιδεολογικών σκοπιμοτήτων κατέστησε τον αριστοκράτη και ευγενή της πολιτικής σκηνής Ίωνα Δραγούμη κατ΄ουσίαν έναν αποσυνάγωγο. Τέλος σχεδόν τον "δώρισε", σηκώνοντας με αδιαφορία του ώμους, στο κόμμα του μίσους. Η τελετή αυτή υπήρξε μια λαμπρή απόδειξη! Λυπούμαι που οι Βογατσιώτες μοιάζει να ενθάρρυναν την εκδήλωση (στην καλύτερη περίπτωση μπορώ να δεχτώ πως πιάστηκαν στον ύπνο). Και θλίβομαι επίσης βαθιά για την απουσία του Δήμου Ορεστίδος που επέτρεψε τη νέα βεβήλωση στο όνομα του Ίωνα. 

Για την περίσταση αναρτώ εδώ το  κείμενο του συγγραφέα Τάκη Θεοδωρόπουλου -δημοσιεύθηκε Σάββατο 30 Ιουνίου 2012 στη "Καθημερινή"- με το πνεύμα του οποίου συμφωνώ εν πολλοίς:  



                   Ο λούμπεν εθνικισμός


                                                         του Τάκη Θεοδωρόπουλου



Περικλής Γιαννόπουλος (1869-1910)
Ο Περικλής Γιαννόπουλος αυτοκτόνησε το 1911, αν δεν κάνω λάθος, έφιππος στα νερά του Σκαραμαγκά. Στο στόμα του κρατούσε δαγκωμένο* ένα δεκάλεπτο για τον ναύλο του Χάροντα. Ώς την τελευταία στιγμή του ακολούθησε την πίστη μιας ολόκληρης ζωής, την άκρατη ελληνολατρία του που τον οδήγησε να καταδικάζει ό,τι «δυτικό» και «βόρειο» στον κόσμο αυτόν. Τα λίγα κείμενα που άφησε, γραμμένα στο αριστουργηματικό παραληρηματικό του ύφος, ενέπνευσαν πολλούς από τους δημιουργούς της γενιάς του '30.
Ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από έναν οπαδό** του Βενιζέλου στο πεζοδρόμιο της Λεωφόρου Βασιλίσσης Σοφίας, όπου και το μνημείο αφιερωμένο στη μνήμη του, το οποίο οι σημερινοί περαστικοί προσπερνούν αδιάφορα. Ως πρόξενος στο Μοναστήρι είχε προετοιμάσει τον Μακεδονικό Αγώνα. Αν και ορκισμένος αντίπαλος του Βενιζέλου, ο μεγάλος ηγέτης, όταν πληροφορήθηκε τη δολοφονία του, είπε πως «αν όλοι οι αντίπαλοί μου ήταν σαν τον Δραγούμη, η Ελλάδα θα ήταν διαφορετική» - τσιτάρω από μνήμης.


Ιων Δραγούμης (1878-1920)
Άφησε μερικά μέτρια μυθιστορήματα, κείμενα που μοιάζουν περισσότερο με εθνικιστικά παμφλέτα, και άφθονες σελίδες ημερολογίου - κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ερμής. Στο ημερολόγιό του ο αναγνώστης βρίσκει μερικές από τις ωραιότερες εκδοχές του ελληνικού πεζού λόγου. Συγκρατώ, και πάλι από μνήμης, την ομολογία του ότι στη Μακεδονία πήγε για να σώσει τον εαυτό του.

Πρόσωπα μιας άλλης Ελλάδας η οποία δεν υπάρχει πια; Όμως, αν αναφέρομαι σ' αυτούς είναι γιατί, πολλές δεκαετίες αργότερα, θεωρήθηκαν ως ιδεολογικοί ταγοί του εθνικισμού. Ως στυλοβάτες της άκρατης ελληνοπρέπειας τους οικειοποιήθηκε η σύγχρονη Ακροδεξιά όποτε αποπειράθηκε να υπερασπιστεί με ιδεολογικά ερείσματα την πολιτική της δράση. Δεν ξέρω πώς τους αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι εκπρόσωποι της εθνικιστικής Ακροδεξιάς, αυτοί που κατέλαβαν από προχθές τα 18 έδρανα στο Κοινοβούλιο. Αν τους ξέρουν, εννοείται, και αν έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν έστω και μερικές σελίδες από τα κείμενά τους. Ίσως, αν μη τι άλλο, θα είχαν ελαφρώς καλλιεργήσει και την εκφορά του ελληνικού λόγου τον οποίο προσπαθούν να μιμηθούν, συνήθως ανεπιτυχώς.

Τοιούτοι έπρεπε ημίν αρχιερείς. Όπως και στους υπόλοιπους τομείς, έτσι και σ' αυτόν. Η Ελλάδα, πριν χάσει τον παιχνίδι στην οικονομία, έχασε τον εαυτό της, την όποια παιδεία της, την όποια ποιότητα κουβαλούσε στα υλικά της. Διότι η σημερινή Ακροδεξιά, με τις εθνικοσοσιαλιστικές της αναφορές και μια αντίληψη για την Ελλάδα που κυκλοφορούσε πάντα στα πιο λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας της, σίγουρα δεν δικαιούται να αναζητεί τις καταβολές της στον πατριωτισμό της παράδοσής μας. Όπου πατριωτισμός, κατά τον Οργουελ, είναι η αγάπη για έναν τόπο και έναν τρόπο ζωής, ό,τι υπερασπίστηκαν και ο Γιαννόπουλος και ο Δραγούμης. Και ο πατριωτισμός δεν είναι ποτέ επιθετικός.
Εναρμονισμένη με τις συντεταγμένες μιας κοινωνίας που καταρρέει επειδή έχασε τις αξίες της, η σημερινή Ακροδεξιά εκπροσωπεί τον χειρότερο εαυτό μας, τον τραμπούκο, τον χαφιέ, τον άξεστο χωροφύλακα, τον συνεργάτη των Γερμανών, τον λούμπεν εθνικισμό της καραβάνας. Κομίζω γλαύκα εις Αθήνας, θα μου πείτε. Απλώς επισημαίνω ένα ακόμη σύμπτωμα της βαθιάς μας αρρώστιας, της θεσμοθετημένης μας αμορφωσιάς.

                                                            .............................................



σημειώσεις-διορθώσεις δικές μου:

* στη τσέπη του πανωφοριού του Π.Γ. βρέθηκε ένα νόμισμα κατά την αρχαία συνήθεια ως "οβολός στον βαρκάρη" των ψυχών.


** Κανονικό άγημα -επτά ή εννέα ανδρών-  της ημι-παρακρατικής σωματοφυλακής του Βενιζέλου που τελούσε υπό τις διαταγές του παλιού μακεδονομάχου από την Κρήτη Παύλου Γύπαρη ("Γυπαραίοι") εκτέλεσε πυρ ομαδόν τον Ίωνα σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Το πτώμα έφερε και λογχισμούς ή δε κεφαλή του σχεδόν είχε αποταμεί.



                                                                                                             NΩΝΤΑΣ ΤΣΙΓΚΑΣ



Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

Καλοκαίρι 2013


Παιδιά των αγορών...





παίζοντας τους μεγάλους ( Λαϊκή αγορά βιολογικών προϊόντων , Καλαμαριά, Αύγουστος 2013)



Καλοκαίρι
στην αρχή σαν έγχρωμο έργο στην Ταγγέρη
αλλά εν τέλει
με του κάτω κόσμου το έγκαυμα στο χέρι
την λαχτάρα του στον κόσμο περιφέρει
καλοκαίρι
στον χαμό του οδηγημένο και το ξέρει
καλοκαίρι
τόσο ώριμο που πέφτοντας προσφέρει
μια πλημμύρα των καρπών, στάρι και μέλι
στον σπασμό του το απόλυτο το αστέρι
καλοκαίρι
μες τα κόκκινα της δύσης του ανατέλλει

             Διονύσης Σαββόπουλος , "Καλοκαίρι"





[Προσοχή: Η φωτογράφηση έγινε με τη συγκατάθεση των γονέων των παιδιών. Aπαγορεύεται η αναπαραγωγή και δημοσίευση των φωτογραφιών χωρίς της συγκατάθεση του blogger].